Het staat me nog helder voor de geest, die eerste keer dat ik naar het theater ging. Het hoorde bij de opvoeding. Ik moet 8, hooguit 9 jaar geweest zijn. Op het affiche stond Paul van Vliet. Een naam die nog steeds warme herinneringen oproept. Een geweldenaar. Hij treedt (geboortejaar 1935) anno 2020 nog steeds op, op 9 januari van dit jaar zelfs nog in Haarlem.

Het lied ‘ik ben zo vaak opnieuw begonnen’ is me sinds dat moment, het was midden jaren ’80, altijd bij gebleven. De optocht door de tijd. Halverwege het nummer schetst Paul het beeld van de maatschappij waarin, ook toen al, van alles moet. Je moet vroeg opstaan, je moet goed ontbijten, je moet alles op een rijtje zetten, je moet boodschappen doen, je moet een boodschap hebben, je moet opschieten, je moet bijblijven, je moet meedoen, je moet volwassen worden, je moet het zelf weten. Je moet…., je moet….., je moet. En, zo besluit hij deze passage: ‘ daarom ben ik altijd weer blij als de toneelmeester om kwart over 8 's avonds tegen me zegt: ‘Paul, je mag (!) beginnen’.