Bij de ingang van het stadion van IJsselmeervogels staat een oudere heer. Hij spreekt ons afgelopen zaterdag voor de wedstrijd van het Eerste aan. ‘Bent u van HFC? Dat ben ik ook. Mijn naam is Bruno Lugt.’ Bruno vertelt over zijn geboorte op Java, het overlijden van zijn ouders in en kort na de oorlog; hij komt in een weeshuis terecht aan de Baan in Haarlem en is dan 7 jaar. Hij speelt tijdens zijn jeugd, net als zijn broer, als back in de wat lagere junioren elftallen van onze club. Moeiteloos somt hij de spelers van het Eerste uit die tijd op; Cees de Nijs, Hans en Hein Winter. ‘Goden waren dat voor ons. Mijn tijd in het weeshuis was niet altijd gemakkelijk, maar mijn lidmaatschap van HFC heeft mij veel vreugde gebracht.’ Hij kent het clublied nog goed uit het hoofd en is de club, toen hij later via omwegen in Bunschoten terecht kwam, nooit uit het oog verloren. ‘Wat fijn om weer met HFC-ers te zijn.’ Bruno heeft foto’s uit de oorlogsjaren van HFC en een tegel meegenomen die herinnert aan een door hem gespeeld toernooi in 1949. Hij is zichtbaar aangedaan. Tijd voor een foto.