Woensdagavond, na afloop van die héérlijke pot tegen AZ, bleef ik nog even napraten met de technische staf van de MO17-1. Er ontspon zich een mooie discussie over de balans tussen presteren en opleiden. Want als selectieteam wil je natuurlijk winnen, maar als club wil je óók iedere individuele speelster de kans geven om zich optimaal te ontwikkelen. Aan de speelsters zelf om die kans dan te pakken.

Als speler van de Koninklijke HFC kijk je er niet meer van op, als er een jeugdploeg van een Betaald Voetbal Organisatie op bezoek komt, aan onze Spanjaardslaan. Dat dit gisteren gebeurde door een meidenploeg, die een oefenwedstrijd tegen een Koninklijke meidenploeg kwam spelen, dát was wel uniek. En dat zegt iets over de ontwikkeling van het meidenvoetbal binnen onze club.

Bolsward, Joure, Burgum, IJsselmuiden en vandaag Meppel. Gaat dit stukje misschien over de alternatieve Elfstedentocht?!? Nee geachte lezers, dit zijn de plaatsen waar de MO17-1 is ingedeeld in de competitie voor de Divisie in regio Noord-Oost van de KNVB. Twee ploegen uit Amsterdam completeren deze poule.

Soms zegt één beeld meer dan duizend woorden. Daarom plaatsen we bij dit artikel, naast een tweetal filmpjes, ook maar één foto. Met daarop een zichtbaar opgeluchte (ietwat wazige) coach en dansende meiden op de achtergrond. De hele thuiswedstrijd tegen Always Forward pakkend weergegeven. De MO17-1 schreef historie voor de Koninklijke HFC, door ongeslagen kampioen te worden in de Hoofdklasse en zich daarmee te plaatsen voor de Divisiepoule!

“Pappa, hier stond toch vroeger het oude stadion van Ajax?”. Een kleine geluksmomentje voor een voetbalvader, als we in Amsterdam de Middenweg oprijden. Waar vroeger Voorland lag, waar Frank Rijkaard, Marco van Basten en Gerald Vanenburg als jeugdspelers van Ajax hun voetbalopleiding genoten, staat nu het complex van WV-HEDW. Oké, nog een keer voluit dan: Wilhelmina Vooruit-Hortus Eendracht Doet Winnen. Een Amsterdamse fusieclub die in 1956 verder ging onder de uitgebreide afkorting.

Met OG hadden we nog een appeltje te schillen. Het team dat samen met ons promoveerde naar de hoofdklasse was het enige team waarvan we in de eerste fase hadden verloren. Door de bus te parkeren moesten wij toen op zoek naar manieren om door een dubbele verdedigingslinie te komen, wat weliswaar tot veel kansen leidde, maar we wisten niet te scoren en tot overmaat van ramp lukte hen dat wel uit een corner vlak voor tijd. Zou deze wedstrijd een kopie worden?

Atletico Club Amsterdam. Voor sommigen van u wellicht een ‘grote onbekende’. Deze jonge vereniging is opgericht in mei 2016 en speelt op sportpark De Eendracht. De clubnaam verwijst naar de Spaanse voetbalclub Atlético Madrid en naar de Italiaanse voetbalclub AC Milan. Dan weet je dat je tegen een ploeg speelt die ‘grinta’ combineert met technisch vernuft.

Werd het toch nog een beetje spannend, vorige week. We speelden thuis tegen Onze Gezellen, de nummer twee van de ranglijst. Zelfde puntenaantal, wedstrijd meer gespeeld. Zouden we winnen dan zouden we ons al min of meer kampioen mogen noemen. Zouden we verliezen, dan zouden we volgende week moeten winnen van laagvlieger SVIJ.

Na de derby tegen de meiden van Alliance ’22 van vorige week was het nu tijd voor de andere derby, tegen de meiden van HBC. Een derby tegen vriendinnen en klasgenoten, die wil je niet verliezen.

Na de klinkende 9-2 overwinning van afgelopen zaterdag, konden de meiden van de MO17-1 zich opmaken voor de volgende sportieve uitdaging. Voorafgaand aan de reguliere training van maandagavond, deden de meiden namelijk mee aan de Epilepsieloop. Het Epilepsiefonds is met 135 jaar het oudste goede doelenfonds van Nederland en mag zich Koninklijk noemen. Dat voelt als familie.

Op een van de mooiste zaterdagmiddagen van het jaar werd de MO17-1 van Koninklijke HFC welkom geheten door onze buurvrouwen van Alliance MO17-1, met de boodschap dat de wedstrijd maar liefst veertig minuten later zou starten vanwege het speelschema dat bij Alliance nogal was uitgelopen. Daarbij opgeteld het feit dat er ook geen ruimte was om de warming up te doen maakte de valse start compleet.
 

Daar was ik weer. Onder een stralende hemel parkeerde ik voor de tweede keer in twee weken bij het prachtig landelijk gelegen Sportpak De Vlotter van ADO ’20 in Heemskerk. De vorige keer won ons Eerste met 0-1 van de thuisclub. In de auto vroeg ik mij af: “zouden wij daar nu weer tevreden mee zijn?”.

Het leek een ontspannen zaterdagnamiddag te worden. Een aangenaam zonnetje zorgde voor een ontspannen sfeer rond de strandtent die momenteel als clubhuis fungeert. Wat er nog aan ontbrak was een strand.

Na twee oefenwedstrijden waarin de contouren van het meiden O17-1-team langzaam maar zeker steeds duidelijker zichtbaar werden (4-4 tegen het Hoornse Always Forward, eveneens eersteklasser, en 5-1 verlies tegen hoofdklasser Atletico Amsterdam, naar verluidt wel wat geflatteerd) ging het op 7 september voor het echie. Uit op een van de mooiste sportcomplexen van Nederland, dat van Vitesse ’22 in Castricum.
 

Afgelopen woensdag 28 augustus. De mussen vielen van het dak van onze gloednieuwe oude strandtent. Joost Wijnhoud, directeur van EpilepsieNL was vanuit Houten gekomen om de speelsters van de selectie van de MO17-1 hun nieuwe kledingset uit te reiken.