Een nieuwe episode werd ingeluid, want na enkele jaren overleg tussen de KNVB en HFC werd de wedstrijd verplaatst naar de eerste zaterdag van het jaar. Een wijs besluit. Want het resultaat was een sterk Nederlands elftal tegen een sterk HFC. Oud tegen jong.

Oranje had iets recht te zetten na het povere resultaat van vorig jaar, toen door een  6-1 nederlaag de recessie in Nederland begon. Want dat was volgens insiders de echte oorzaak van de neergang en niet de Amerikaanse hypotheken. Daarna is bij veel clubs ook niet meer goed gevoetbald. Veel spelers vertrokken naar het buitenland. Zou er nu een revanche komen? Om meteen met de deur in huis te vallen: die kwam er niet. Hulde aan het elftal van HFC. Met zelfvertrouwen en inzet werd reeds in de 11e minuut het visitekaartje afgegeven. Joost Cornelissen gleed met bal en al het doel in na een mooie assist van Pascal Averdijk. Spectaculair. De oranjemannen stonden erbij en keken ernaar. Zij leken de zaken te onderschatten en worstelden met de conditie. Dankzij een cadeautje van scheidsrechter Luinge, die het blijkbaar niet langer kon aanzien, werd het via een penalty van Pierre van Hooijdonk in de 19e minuut 1-1. Toen dacht eenieder: nu wordt Oranje wakker. Dat was echter maar ten dele zo. Onze jongens voetbalden lekker door en via prachtige schoten van Hernan Noorman en Pascal Averdijk stond het na ruim een half uur binnen twee minuten 3-1. Met grote complimenten voor onze doelman in bloedvorm Gerard van Rossum die een viertal fabuleuze reddingen verrichtte.

Na de rust zette dit spelbeeld zich voort. Pas in het laatste kwartier was een individuele actie van Orlando Trustfull goed voor  2-3 en kort voor tijd bracht een weergaloze vrije trap van Pierre van Hooijdonk de stand op 3-3.
Een balans door verschillende speelstijlen. HFC maakte teamdoelpunten, Nederland scoorde door individuele momenten. Voetbal is een teamsport en dat maakt voor mij HFC de morele winnaar van deze prachtige voetbalmiddag. Met als onomstreden Man of the Match onze keeper Gerard van Rossum.

En met in het hoofd de toch bijzondere individuele hoogstandjes van de Oranjemannen, die wij allemaal zo goed kennen en die zij nog steeds zo goed kunnen, brak in het deinende clubhuis de derde helft aan. Een topmiddag en een mooie opening van het 130e levensjaar.

Terwijl ik naar huis fietste waaide de net verkregen jubileum fleece shawl mij om de oren. Even dacht ik dat ik naast mijn vader reed, maar het was mijn jongste zoon. Voetbal overbrugt generaties.

Grote complimenten aan allen die bijdroegen aan dit bijzondere festijn, Volgend jaar weer!

Bert Bos