Een andere leuke typische HFC traditie is, dat ouders van spelers bij dit soort afstanden (211 kilometer, enkele reis) een busrit sponsoren. Deze keer waren de ouders van Faas de Waard zo vriendelijk de nota van Koninklijke Beuk te voldoen. Waarvoor dank! De busreis startte om 08.45 uur bij het witte HFC hek en kenmerkte zich door een ontspannen sfeer. Door een aantal jongens werd het spel “30 seconds” gespeeld en er werd luidkeels meegezongen met Adéle en andere muziek, waarvan ik de artiesten nog niet heb kunnen achterhalen. Kortom, de mannen hadden hoopjes lol en wij concludeerden dat zo’n schoolreisje erg goed is voor de teamspirit.

Met het stadion van FC Emmen in zicht, draaide de buschauffeur om 11.30 uur van de snelweg af, om in-the-middel-of-nowhere te parkeren bij een Van der Valk Hotel. Daar werd door de gehele groep reizigers, selectie, staf en supporters, een ware sportlunch genuttigd. Onder spiedend oog van Wouter konden de spelers hun borden voorzien met wat zij maar wilden. Wouter gaf de supporters aan, dat hij hier een leermoment had ingebouwd. Wat kun je als speler een aantal uur voor de wedstijd nog wél of niét eten? Niet dat hij dat van te voren zijn spelers oplegde, maar hij zou er na afloop wel aandacht aan besteden. Nadat wij ons ervan hadden verzekerd dat deze regels niet voor supporters of assistent scheidrechters gelden, deden wij ons tegoed aan gebakken eieren met spek en aardbeien met slagroom. Ook deze lunch werd trouwens gesponsord, en wel door de ouders van Jake Akbar. Ook hiervoor, hartelijk dank!

Om 13.00 uur werd de motor van de bus weer gestart om onze heenreis te voltooien. Toen de lichtmasten van De Oude Meerdijk opdoemden hoorde ik achter me een cynische Ajaxsupporter opmerken dat hij alvast even ging inspecteren of het uitvak groot genoeg is voor de Ajax-aanhang. En Wouter kon het niet laten om de chauffeur aan te geven dat hij de bus alvast voor de goal kon parkeren. Een kort interview met onze coach leerde mij dat hij gewoon 4-3-3 ging spelen. Maar wel met drie achterop, een valse spits en twee zessen, waarvan er één zich in voorkomende gevallen zou laten terugzakken naar het centrum van de verdediging. Bent u er nog…? Het was in ieder geval duidelijk, dat Wouter niet hetzelfde zou gaan spelen als tegen IJsselmeervogels. Hij wilde geen open huis houden en verwachtte een dominant FC Emmen aan de bal. Dit moest voor ons ruimtes gaan opleveren, wat ons wel ligt. Guino moest voor de diepgang gaan zorgen. Ten opzichte van vorige week zaterdag bracht Wouter slechts één wijziging aan: Jake had een basisplaats en Jeroen begon vanaf de bank.

Misschien hadden de Koninklijke spelers te zwaar geluncht, of waren ze toch wat onder de indruk van de entourage van het stadion. Al is De Oude Meerdijk nou niet bepaald een San Siro of Camp Nou. Kwestie van focus? Feit was dat de eerste tegengoal al na drie minuten in het mandje achter Luc lag: 1-0. Het eerste half uur van de wedstrijd was precies zoals Wouter had verwacht, FC Emmen domineerde. Maar behalve de eerste goal, resulteerde dit dan wel in een veldoverwicht maar niet in kansen. De verdediging en middenveld van HFC stonden goed, al werden wij in de omschakeling ook niet echt gevaarlijk. In de 26ste minuut probeerden wij onder de druk van FC Emmen uit te voetballen. Dat lukte niet en in de omschakeling combineerde FC Emmen door het centrum en was hun spits attent: 2-0.  

Na die goal zakte FC Emmen wat meer terug en werd HFC dominanter. De eerste kans ontstond toen er goed druk werd gezet en de rood-witte keeper de bal tegen Mees aan schoot. Hij kon het cadeautje helaas niet uitpakken. De volgende kans ontstond toen Mees er op links vandoor ging, de achterlijn haalde en teruglegde op Jake, die rakelings naast schoot. Aan de andere kant had Giel het weer op zijn heupen. Met grote stappen stapte hij regelmatig “op de brommer” en denderde langs de lijn. Zo ook in de 37e minuut. Giel was weer weg, de afvallende bal kwam via Mees bij Karim, die links op de rand van ‘de 16’ stond en uithaalde. Ik stond, met mijn vlag in de hand, precies in de baan van zijn schot en dacht “die valt zo in de rechterbovenhoek!’. Helaas daalde de bal iéts te laat en teisterde snoeihard de lat. Zo slaagden onze mannen erin om FC Emmen verdedigend steken te laten vallen, maar straften zij het niet af. Wel zorgde het ervoor, dat de spelers van Emmen zich begonnen te irriteren. Dit uitte zich in een smerige overtreding van hun spits op de enkel van Tijn, wat een gele kaart opleverde. Maar het meest typerend voor de wedstrijd was de overtreding op Giel. Nadat hij wéér de bal op hun linksback had veroverd en het middenveld had ingespeeld, kwam die back nog even langs. Met het spel al lang in het strafschopgebied van FC Emmen, plantte de linksback zijn knie ‘zomaar’ in de onderrug van Giel. Niemand, behalve de bewoners van beide dug-outs, had het gezien. Is dit ‘onsportief’ of ‘ten koste van alles willen winnen’?

Met de 2-0 achterstand gingen we de rust in. Zou er toch meer in zitten? De tweede helft stond ik aan de kant van de dug-outs te vlaggen. Daar hoorde ik Wouter en Omar fanatiek coachen. Het ging vooral over dingen die ik niet snapte. Maar onze mannen kwamen goed uit de startblokken. Ze bleven de rood-witten afjagen en combineerden met goed voetbal. Dit resulteerde in een grote kans voor Mees, maar die joeg het leer de tribune in. Helaas stortte het na tien minuten in. Was de pijp leeg? Wouter begon met wisselen. Benk, Jeroen en Imran kwamen voor vers bloed zorgen. Maar de 3-0 van FC Emmen in de 62e minuut deed het laatste beetje lucht uit de band lopen. Wouter bracht nog Anouar en Ryan, maar ook deze wissels brachten niet het gewenste effect. Sterker, er was veel slordig balverlies en er vielen veel gaten op middenveld. Een slimme corner van FC Emmen eindigde in de 72ste minuut in de rechter kruising boven Luc voor 4-0 en een vrije trap vanaf rechts werd door niemand aangeraakt en bracht in de 76ste minuut de eindstand op het bord: 5-0. De scheidsrechter floot af en het begon te regenen.

De supporters zaten toch al ruim een half uur in de bus, voordat de spelers en de staf arriveerden. Wouter had de spelers blijkbaar voldoende stof tot nadenken meegegeven. Je zou verwachten dat de terugreis stil en bedompt was. En ja, de muziek stond niet gelijk aan. Maar het was ook niet zo dat alle spelers doodziek waren van de 5-0 nederlaag. Misschien ligt daar wel het grootste leermoment voor deze spelersgroep vanmiddag. Wil ik ten koste van alles winnen of gewoon op een leuk schoolreisje naar FC Emmen met jouw vrienden?

 Bob Klijn