Van dit schouwspel maakte ik een filmpje waarop ik mijzelf hoorde zeggen, dat er niet veel ballen tegen het net gingen. Maar persoonlijk snapte ik het nut van die fun-training wel. De afgelopen twee jaar is gebleken, dat de JO18-1 een bijzonder groep is. Zoals altijd komen er op deze leeftijd nog flink wat jongens van buiten HFC de groep versterken. Dit samen met het feit dat er vijf dispensatiespelers mogen worden ingepast, maakt het managen van zo’n groep voor een trainer/coach een uitdaging. Logisch dat Wouter al een paar jaar door de club wordt gevraagd dit te doen.  

Omdat ik wekelijks de MO15-1 coach, kom ik er niet zo heel vaak aan toe om ook bij de JO18 te kijken. De enige hele van de reeds vijf gespeelde wedstrijden die ik dit seizoen zag, was de knappe 0-1 winst uit bij Telstar. Ondanks dat die uitslag wellicht wat geflatteerd was, viel me al wel op dat er veel voetbal in deze ploeg zit. Omdat ‘mijn’ MO15-1 thuis pas om 17.15 uur speelden en de JO18-1 om 10.30 uur ook thuis, paste het deze keer perfect. En dat tegen IJsselmeervogels, de gerenommeerde club uit Spakenburg, in de Ajax-outfit met rode broeken.

Het kan natuurlijk aan mijn beperkte tactische vermogen hebben geleden, maar het duurde even voordat ik door had, dat Wouter zijn team  ‘gewoon’ in een 4-3-3 formatie het veld had in gestuurd. Het waren vooral de backs die mij in verlegenheid brachten. Ward Adriaanse en Giel Klijn stonden om beurten óf heel hoog, of knepen naar binnen. Zo was het centrum van de verdediging eigenlijk steeds goed dicht, terwijl er gelijktijdig snel opbouwend gevaar kon worden gesticht. In dat centrum achterin stond met Daan Kramers ook nog een verdediger die, voor tegenstanders irritant, vaak op de juiste plek staat om een aanval af te breken. Naast Daan stond dit keer links Jaimey Kolfert, meestal linksback en opbouwend sterk. Hierdoor was Tijn Ras een plekje doorgeschoven naar zijn geliefde middenveld, waar hij veldmaarschalk Karim Ben Salah kon assisteren. Het middenveld werd gecompleteerd door Jeroen Groot, die zich de longen uit zijn lijf rende. In de punt van de aanval stond Bas Paase met op de vleugels Mees van Leeuwen en Guino Nieuwenhuis. En laat ik niet ons talent in het doel vergeten, keeper Luc Theloosen. Verder hadden we naast een reservekeeper nog vijf spelers op de bank. En ook de bank van de staf was met Wouter, Casper en Djorim voldoende bezet met kennis en enthousiasme.

Je moet er bij zijn geweest om het te geloven. Al in de 7e minuut lieten de spelers zien, snelle leerlingen te zijn. En dan met name Guino en Mees. De eerste gaf de bal voor vanaf de rechterflank en de tweede maakte een goal… zeg maar een trainingsgoal van donderdag. Met een halve omhaal sloeg de bal tegen de touwen: 1-0. Ik kon het niet laten om even naar Wouter te lopen en hem op zijn schouder te tikken. Als alle trainingen zo’n effect gaan hebben!

En de mannen gingen door. In de 25ste minuut zie ik Bas de bal net buiten het strafschop gebied, recht voor de goal niet helemaal lekker aannemen, maar wat hij daarna doet… de bal slaat als een granaat in de rechter winkelhaak achter de keeper: 2-0. Volgens een trouwe supporter naast mij loopt Bas nu  1-op-1 sinds hij in de spits staat. Nog geen twee minuten later glipt Tijn er op links vandoor. Omdat iedereen een voorzet verwacht, verrast hij ook de keeper met een bekeken schot in de korte hoek: 3-0. Wat een weelde! Euforie langs de lijn. Superlatieven te kort. En terecht, want IJsselmeervogels kwam er niet aan te pas. Tot in de 40e minuut. Even knullig balverlies op het middenveld en de bal lag ineens achter Luc: 3-1. Maar vlak voor rust deed Mees wat ik hem vorig jaar als invaller bij de JO18-1 ook al eens een keer heb zien doen. Een vrije trap net links op de kop van het strafschopgebied. Hij neemt hem bijna vanuit stand en krult de bal snoeihard over de muur en achter de keeper: 4-1! Wat lieten we ons de koffie bij Marcel lekker smaken, met een grijs op het gezicht van onze tevreden sponsor.

IJsselmeervogels kwam met een compleet andere attitude de kleedkamer uit. Dit resulteerde al in de tweede minuut na rust in de 4-2, waarbij ik eerlijk gezegd niet kan aangeven wat er fout ging, omdat ik de goal niet heb gezien. Het té gezellig was langs de lijn. Wouter paste een paar wissels toe en dit leidde in de 73ste minuut weer in de veiligere marge van drie. Owen Brown maakte een actie op de linksvoor positie, kwam naar binnen en schoot met rechts zó venijnig, dat de Spakenburgse keeper hem niet klemvast kon houden. Salim was attent genoeg om de 5-2 binnen te tikken. In de 87ste minuut werd er nét even niet kort genoeg gedekt, waardoor de spits in het witte shirt met rode baan weg kon draaien en Luc versloeg met een droge schuiver in de uiterste hoek: 5-3. Geen reden tot paniek. Zeker niet omdat Tijn nog een fabelachtige slotakkoord in gedachten had. In de 89ste minuut haalde hij van linkshalf ongenadig hard en zuiver uit. Ook deze bal heeft de keeper niet gezien, hooguit gehoord: 6-3. En ja, dit was op zeker een ‘bewussie’. 

Na afloop vroeg Wouter of ik niet álle wedstrijden in zijn geheel kon komen kijken, want ik lijk een soort talisman. Komt dat even mooi uit. Volgende week gaan we met z’n allen met de bus naar Emmen, om in het knusse stadion tegen de plaatselijke FC aan te treden. Ik zal daar de scheidsrechter assisteren. En ik beloof u, daarna zal ik verslag doen van de wedstrijd. Laat het een extra prikkel zijn voor onze boys, in deze razend spannende competitie in Divisie 4-A. De eerste zes ploegen staan na zes wedstrijden binnen 4 punten van elkaar.

Nog even een laatste link naar de MO15-1. Nadat ik even op-en-neer naar huis was gegaan, kwam ik een paar uur later op HFC nog een aantal boys van de JO18 tegen. Die kwamen de MO15-1 aanmoedigen in hun poging om periodekampioen te worden van de eerste fase in de Hoofdklasse. Na een weergaloze goal van de nr. 14 van de meiden, werd door de broers en vrienden spontaan het clublied ingezet. Een bewijs van ultiem HFC gevoel: familie en plezier gekoppeld aan presteren.

Tot volgende week.

Bob Klijn