HFC meisjes O20: leerzame nederlaag
Verliezen doet pijn. Helemaal als je een lekkere eerste helft hebt gespeeld en met een verdiende voorsprong gaat rusten. Er zit meer dan voldoende perspectief in dit team om nog veel overwinningen te boeken dit seizoen. Echter SWIFT staat niet voor niets bovenaan en won uiteindelijk toch wel terecht.
In de kleedkamer werden vooraf duidelijke afspraken gemaakt. En ondanks het goede tegenspel van de tegenstander pakte de aanwijzingen van trainer/coach Martin van ’t Klooster goed uit in die eerste helft. ‘Kantelen’, ‘verplaatsen’ en ‘ruimte creëren’. Mooi om te zien dat er naast tactiek nog veel andere niet-voetbal zaken aanbod komen bij de dames in de kleedkamer. Op de vraag van Martin naar de afspraken van vorige week kwam ook een eerlijk antwoord: ‘sorry, maar we hebben die niet helemaal meegekregen’.
Na een paar minuten gewenning ging het prima. Ondanks de fikse tegenstand van SWIFT bleef het team goed overeind. Emma Jennen, met oranje schoenen, die haar onderscheiden van haar tweelingzus Annelijn, werkte koeltjes een bal weg die via de binnenkant van de paal terug stuitte in het veld (of was het toch Annelijn 😊). Het team vocht voor elke meter en dat was nodig ook met een felle tegenstander die ook nog eens flink wat lengte in het team had.
Na een paar minuten kregen de dames O20 grip op de tegenstander. En na een kwartier kwam er zelfs een voorsprong op het bord. Na mooie voorbereiding kwam de bal via, via, uiteindelijk bij Jackie Bavinck terecht. Haar pass naar spits Jasmijn Linthorst was precies op maat. En Jasmijn draaide om haar directe tegenstander en de keeper heen en schoof de bal, uit een best nog lastige positie, keurig in het doel. Daarna bleef HFC goed spelen in die eerste helft.
Rosa van der Blom had een paar goed passes, maar viel uit met een blessure. Keepster Iris Aarts hield haar doel schoon met uitstekend ingrijpen en keeperswerk. Onverschrokken gooide zij zich in de duels. Naar eigen zeggen was dat zeker bij hoekschoppen niet altijd even gemakkelijk met die pittige Amsterdamse dames om haar heen. Die blessures bleken het team uiteindelijk fataal. Want ook Iris viel, na vele goede reddingen in de tweede helft uit met een blessure. Vooraf hadden aanvoerder Elena Dieker en Esra Duruer zich al geblesseerd afgemeld. De laatste is al in training en op de weg terug om weer mee te kunnen spelen. Ook Neo-Yaël Rock haakte in die tweede helft geblesseerd af, net zoals nog een aantal moe gestreden team genoten. In de eerste helft brak Neo telkens de aanvallen van de tegenstander af. Een speelster waar je liever niet tegenover staat. Fair ingrijpen dat wel, maar niet gemakkelijk om daar tegen te spelen. Het wisselen ging in de eerste helft nog in overleg. In de tweede helft raakte het verband uit een beetje uit het zicht en was het moeilijk om de tegenstander buiten het strafschopgebied te houden.
Door verschillende blessures in de tweede helft werd het goede spelniveau van de eerste helft niet gehaald. En daardoor kwam het team niet meer voldoende aan voetballen toe. Geen schande tegen deze goed spelende tegenstander. Vanaf 10 minuten na rust werd de voorsprong weggegeven en zat ook alles tegen. Invaller keeper Myrthe Bleekemolen had weinig lol van haar keepers werk. Echter het waren stuk voor stuk mooie doelpunten die ze kreeg te verwerken, haar viel daarbij weinig te verwijten.
De invallers deden het prima, zij kwamen er halverwege de eerste helft en begin tweede helft in. Ilse Schotman, Serena Driessen en Emmy Volders speelden echter in een moe gestreden team. In die eerste helft stond het basis team goed. Verdedigend met aan de zijkanten de hardwerkende Giulia Wagensveld en op het middenveld de 2 Lieve’s, Lieve Gilding en Lieve Welvering en voorin nog de hardwerkende Joy Verwaal.
Verliezen doet extra pijn als de tegenstander zijn vreugde wat overdrijft. De woede was begrijpelijk, voelbaar en de tegenstander af en toe onuitstaanbaar, en toch proberen er voortaan boven te staan. Volgende week VVC uit proberen te winnen!
Maarten van Walsem
