Eleana had al wel getraind, maar had nog te veel last van haar blessure, Esra vierde haar verjaardag en Cato zat dan wel op de bank, maar was na twee weken ziek zijn verre van fit. Zeiden haar ouders… zelf dacht ze daar anders over. We begonnen met Mies in de wissel en dus stond Dania (!) op rechtsachter. Roos en Jip in het centrum voor keepster Jillian en Lara op linksachter. Op het middenveld speelden we met Ayse met punt naar achter, daarvoor Kyara en Puck. Die mochten zelf bepalen wie links of rechts ging lopen en wie diep ging of controle hield. Nina stond in de spits met Moxi en Nouhayla links en rechts van haar.

Toen we het veld opkwamen voor de warming-up keken we op tegen hele grote meiden in mooie zwart-witte shirts. Oei, weer zo’n fysieke tegenstander. Zowel in de spits als achterin. Het leek of het maximale aantal dispensatiespeelsters was uitgerukt. Maar “Wij zijn HFC” dus wij spelen ons eigen spel. Bij balbezit van de tegenstander zetten de aanvallers druk, ondersteund door het middelveld en de aansluitende verdediging. Onze Gazellen (OG) kwam er de eerste 20 minuten niet aan te pas. De meiden creëerden mooie kansen, maar kwamen niet tot scoren. En net toen wij tegen elkaar zeiden “zal je zien, valt hij aan onze kant” werd Moxi op links diep gestuurd. En die staat zo sterk op haar benen, dat zij fysiek tegen iedere tegenstander is opgewassen. Met een schot in de verre hoek wist ze de ban te breken: 1-0. Een paar minuten later kreeg OG de bal niet weg waarvan Nouhayla in de scrimmage profiteerde: 2-0. Zo wist Nouhayla minimaal één keer te scoren in alle wedstrijden die we dit seizoen hebben gespeeld!

Een moment van onoplettendheid achterin zorgde ervoor dat de bal precies terecht kwam bij dié tegenspeelster waarvan je dat op de rand van ons strafschopgebied juist niet wilde (de enige met een zwarte broek): 2-1. Daar kwam bij, dat we Ayse moesten wisselen voor Mies. Dania kwam daardoor rechts op het middelveld terecht en Kyara ging op de plek van Ayse spelen. Na een paar minuten kwam Dania in een duel op haar hoofd terecht. Met nog een paar minuten spelen tot de rust kon ze nog wel even door. Gelukkig wist Jillian voor een uniek moment te zorgen. Zij schoot de bal zo goed uit, dat ze daarmee Moxi lanceerde en een assist op haar naam kreeg. En zo gingen we rusten met een verdiende 3-1 voorsprong.

In de rust gaven een aantal meiden aan kleine of grotere pijntjes te hebben. Dania had zoveel hoofdpijn en duizelig, dat ze naar het ziekenhuis moest. Gelukkig hoorden we al snel dat het meeviel. Kyara had last van haar knie en moest in de wissel. Dat was het moment waar Cato op had gewacht. Zij kon op de plek van Jip gaan spelen, die we doorschoven naar het middenveld. We voelden allemaal dat het een slijtageslag zou worden. En toen kwam Puck met een fantastische oplossing: “zullen we met de punt naar voren gaan spelen?”. Een trainer-in-de-dop, die Puck! Met Ayse en Jip als blok voor de verdediging zouden we de tweede helft ingaan. Puck kon daarmee op “10” gaan spelen.

Zo begonnen we met alleen een half geblesseerde speelster op de bank aan de tweede helft. Ongelofelijk wat onze meiden wisten op te brengen. Ze bleven OG onder druk zetten. Die kwamen niet heel veel verder dan alle ballen vanuit de verdediging gewoon naar voren te roeien. Daarbij moesten onze meiden nog uitkijken ook, want zowel Nina als Jip kregen zo’n bal vol in het gezicht.

Als ik moet kiezen voor het “moment van de wedstrijd” dan zou ik kunnen kiezen voor de geweldige “Zidane” van Nina met een tegenstander in de rug. Daarmee creëerde ze zichzelf een mooie kans die tegen de paal ging. Ook zou ik kunnen kiezen voor de “gelobde steekbal” van Puck, waarmee ze Kyara alleen voor de keeper zette. Maar persoonlijk kies ik toch voor de 4-1 van Nina. Niet alleen omdat het 5 minuten na rust de wedstrijd voor ons als coaches een stuk relaxter maakte, maar vooral omdat het met rechts (!) een streep in de benedenhoek was.

Daarmee was de strijd wel gestreden. We konden ons zelfs een gemiste penalty veroorloven. En het maakte het mogelijk om Moxica te wisselen met fysieke klachten. Met een ingepakte knie kwam Kyara dus toch weer het veld in, op rechtsvoor, met de uitdrukkelijke opdracht om contact met de tegenstander te vermijden. OG probeerde het nog wel spannend te maken, maar onze ‘vrouwdekkers’, Roos, Lara en Mies, lieten zich niet snel wegzetten. En als er toch een keer OG-ster doorheen glipte, was daar altijd nog Cato, die de bal heroverde en rustig inspeelde naar de goed mee terug verdedigende middenvelders.

En zo verdienden de MO15-1 een diepe buiging! Het strijdplan had gewerkt en had zelfs nog meer goals op kunnen leveren. Maar met de 4-1 eindstand kon iedereen leven. Volgende week zaterdag tegen de koploper Hillegom. Hopelijk zijn ze dan allemaal weer opgelapt. De meiden kunnen alle aanmoediging gebruiken, dus komt om 10.30 uur massaal naar Sportpark De Zanderij!

Bob Klijn