In deze wedstrijd moest de G3 zich bewijzen. En dat wilden ze ook. Ze trokken zich niets aan van de relativerende opmerkingen van de ‘’eminence grise’’ van het G-voetbal, Hans van der Straaten (‘’jullie zijn er nog niet! HBC wacht nog’’!!). De mannen waren overtuigd van eigen kunnen. Ruimschoots op tijd en op volle sterkte. Buiten hoosde het, het was koud en de tegenstander ouder en groter. Scheidsrechter Piet van Slooten (weer zo’n walking footballer waar de G-sectie steeds weer een beroep op kan doen), floot af en een zenuwachtige eerste helft begon. Niks geen vloeiende combinaties, veel praten in het veld, veel mislukte acties. Rust 0-0, want Waterloo bakte er ook niet veel van. Slechts een keer moest keeper Max gestrekt naar de hoek. Dat was overigens de eerste keer dat we hem ooit hebben zien duiken!! We waren sterker, maar een doelpunt kwam er niet. Vrij snel na de rust leverde Boudewijn een rollertje af. De keeper, die tot dan toe geheerst had in zijn strafschopgebied, kon z’n voeten niet snel genoeg bij elkaar brengen en zachtjes rolde de bal over de doellijn. Een orkaan van vreugde golfde over het veld. Daarna ging het makkelijker. Er werd beter gevoetbald, de tegenstander, kwam bijna niet meer over de middenlijn. De verdediging, onder leiding van Ruben, bleef onpasseerbaar. Boudewijn scoorde nog een keer met een keurig schot zijn 50ste!!!!! doelpunt van dit seizoen.

Giona (spelverdeler), Jan (onpasseerbare uitschuifbenen), Dennie (rots in de branding), Guus (goeie assists!), Sjors (knalharde poeiers op de ledenmaten van de Waterloo-ers), Ruben (groot, sterk, degelijk en onverwacht snel), Luuk (ijverige pingelaar), Max (een keeper in wording), Ahmed (watervlug, behendig en grootmoedig) en Boudewijn (fenomenale goalgetter op weg naar de memorabele records), zij allen kunnen trots zijn dat zij door hechte samenwerking en groot enthousiasme tot dit resultaat zijn gekomen. Volgende week HBC overwinnen en dan door naar een hogere klasse.

Jaap Jong