Waterloo
Ben je net gepromoveerd naar de seniorencompetitie, waar je afgetekend de beste was, moet je na twee klinkende overwinningen naar Driehuis om tegen de medekoploper je Waterloo te vinden. Zoals Napoleon Bonaparte even ten zuiden van Brussel (bij het dorpje Waterloo) tegen de troepen van Generaal Wellington een definitieve nederlaag leed.
Enigszins gehavend door het ontbreken van steunpilaren in de defensie (Jan Matzinger en Ruben Bakker) en aanval (Ties Verduyn (herstellend van een zware been operatie), maar versterkt met Sem uit de G2, die zich beschikbaar stelde om te keepen, traden we aan met Denny Zweers, Guus van Leeuwen, Max Kieft, Sjors van Felius, Luuk Herfst. Boudewijn van Asselt en Giona Galatti en Ahmed (hij is zo goed, alleen zijn voornaam volstaat!!).
De senioren van Waterloo G1 zijn ook echt senioren. Aanmerkelijk ouder dan onze jongens en aanmerkelijk zwaarder. Daar lagen de mogelijkheden voor onze watervlugge en behendige spelers. We hadden dan ook het beste van spel. Snelle uitvallen, handige combinaties, maar Waterloo had niet alleen een half veld maar ook halve goaltjes. Met een paar lijvige verdedigers voor de brede keeper was er voor ons geen doorkomen aan. Na 1-0 achter, (een knal van dichtbij die Sem weliswaar tegenhield maar te hard was), maakte Boudewijn in de tweede helft gelijk. Waterloo kwam er nauwelijks aan te pas. Aanval na aanval rolde op de Waterlose defensie af. Paal en lat hielpen ook niet echt mee. Te grote aanvalsdrift leidde tot een uitbraak 2-1 voor Waterloo. Weer kwamen we terug en slaagde Boudewijn er in zijn 25e doelpunt in 5 wedstrijden te scoren. In de laatste 5 minuten liepen onze jongens tegen twee tegendoelpunten aan omdat de verdediging volledig werd verwaarloosd, in de haast en ijver om het veldoverwicht in een overwinning uit te drukken. Zo wonnen de Italianen menig Europa-Cup; catenaccio of in goed Nederlands “beton-voetbal’’. Onbevredigend, maar wie wint heeft gelijk. Volgende keer vreten we ze op!!
Jaap Jong
