Afzien
Vorige week moest ik naar de huisarts en zat in de wachtkamer naast Reinier Paping. Deze sportlegende nadert inmiddels de 90. ‘Afzien’ zei hij. De man die op 18 januari 1963 Nederland in vervoering bracht met zijn bovenmenselijke schaatsprestatie. Voor de jongeren onder ons: hij won de Elfstedentocht onder de meest barre omstandigheden: keiharde wind, ijskoud, veel (stuif)sneeuw op het ijs.
En dan Willem Augustin. (1923-2004). Amsterdammer, communist, bouwvakker, schaatstrainer. Op 5 februari 1941 stapt Willem ’s avonds op de fiets richting Leeuwarden om de volgende ochtend deel te nemen aan de Elfstedentocht. Hij rijdt de tocht uit en fietst vervolgens terug naar Amsterdam. Wordt onderweg wel diverse keren door ‘die moffen’ aangehouden. In 1963 eindigt Augustin als 14e in de wedstrijd. Hij zal in totaal negen Elfstedentochten uitrijden. Het Schaatsmuseum in Hindelopen besteedt aandacht aan deze unieke sportman.
Wielrenners moeten ook vaak afzien. Wie herinnert zich niet Gerrie Knetemann als hij na de finish ‘uitgewoond’ zijn verslag deed. Of Jacques Anquetil die door ‘hulpmiddelen’ gesloopt de Tour wist te winnen.
Ellen van Langen weet er ook iets van. Olympisch kampioene hardlopen op de 800 meter tijdens de spelen van 1992 in Barcelona. Volledig uitgeput bij de eindstreep.
Han en Gerard Koenders zien ook af, zo lees ik op de site van onze Koninklijke. Beterschap voor deze trouwe top-HFC-ers!
‘Afzien’ kan ook als je lange tijd iets niet mag doen. Voetballen bijvoorbeeld. Ik heb te doen met de mannen van Gertjan. We moeten het doen met de holle geluidsdozen in lege stadions. Liefhebbers mogen niet eens de velden van hun eigen club betreden. Alleen als je heel klein bent, mag je tegen de bal trappen. Je (groot)ouders kijken toe vanachter de hekken.
’Afzien’ is ook niet willen, niet doen. Zo zie ik er maar van af om even van Zwolle in mijn CX naar ons zo geliefde HFC te rijden.
De dag dat ik daar niet meer van af zie, speelt onze hoofdmacht in de Haarlemmer Hout.
Aan onze Spanjaardslaan!
Joop van Schaik
