De Langeleegte
Afgelopen weekend waren we in Veendam: expositie Dioni ten Busschen, kunst van turf in het Veenkoloniaal museum.
Op het vrijwel uitgestorven plein voor het museum raakte ik in gesprek met een (oud)supporter van sc Veendam. Spelers (Henk Nienhuis, Johan Derksen, Dick Nanninga), trainers (Leo Beenhakker, Henk Nienhuis, Joop Gall), de twee keer promotie naar de eredivisie en de directe terugkeer naar de eerste divisie, het failliet in 2013 en het verdriet dat daarop volgde. Zelfs de door Doutzen Kroes gesigneerde shirts mochten niet baten. Zelden hoorde ik iemand met zoveel emotie en liefde over zijn club spreken.
De Langeleegte was het spookbeeld voor de ploegen die er moesten spelen, niet alleen vanwege de afstand maar vooral vanwege immer zo grimmige afkeer van niet-Veendammers. Voeg daar nog bij dat harde wind vrij spel had omdat de hoeken volledig open ruimtes waren. Het dédain waarmee in de Randstad over ‘Veendam’ werd gesproken maakte het welkom aan Ajax en Feijenoord niet bepaald hartelijk.
Het woord ‘leegte’ voerde me terug naar de stilte aan de Spanjaardslaan. Wedstrijden van ons keurteam die voorlopig niet doorgaan, de koffie van Marcel die maar niet geschonken wordt, de verlaten bestuurskamer waar onze tegenstanders zo warm worden onthaald, de bijna vergeten oude garde langs de lijn die het altijd (en vaak is dat ook zo) veel beter weet.
Abstinentieverschijnselen steken gevaarlijk de kop op. Ik word onrustig als ik niet naar HFC kan. Wil van de weeromstuit niet meer naar Studio Sport kijken. Ga dan maar een weekend naar Veendam. Ja, zo erg kan het zijn.
Hopelijk kunnen de hekken spoedig weer open, kunnen we de spelers van ons eerste een puike wedstrijd wensen, kan Marcel zijn koffie weer schenken en kunnen wij langs de lijn onze liefde voor het blauw en wit weer luidkeels vorm geven.
En wat er ook gebeuren mag ….
Joop van Schaik
