De traditionele nieuwjaarswedstrijd tussen de Koninklijke HFC en de ex-Internationals gelast je niet af. Die gaat altijd door. Bij weer en wind. Okay, er zijn wel eens vijf opeenvolgende jaren geweest dat er niet werd gespeeld, maar dat had weer hele andere redenen. Voor de rest gaat zo’n eerste potje van het jaar altijd door. Hier en daar met een logistieke aanpassing. Want als er sneeuw op de velden ligt, of zelfs een ijspiste zoals ik mij nog kan herinneren, dan maak je er gewoon 35 minuten van in plaats van de gebruikelijke tweemaal drie kwartier. Scheelt die oudjes ook weer twintig minuten conditionele achterstand.

Maar die oudjes lieten zich goed gelden tijdens de 77^e editie van deze klassieker. Die dit jaar voor de tweede keer op een andere datum dan de gebruikelijke 1 januari stond gepland. Ook dit heeft met bepaalde logistieke omstandigheden te maken. Want Bryan Roy, Marc Overmars, Rob Witschge, Orlando Trustfull en al die andere Oranjehelden vinden het ook een prettig idee wanneer ze niet op de allereerste dag van het jaar topfit hoeven te zijn. Dan kan de champagnekurk in huize De Boer ook gewoon knallen en tot na middernacht door blijven knallen. Want die wekker gaat niet. Sjaak Swart komt niet ’s nachts op het brommertje voorbijrijden om te kijken of Michael Mols al op één oor ligt. Ben Wijnstekers belt niet rond middernacht op met de vraag waarom Michel Kreek nog niet op bed ligt of waarom Regi Blinker nog steeds op het oudejaarsfeestje van zijn nieuwe televisiezender is. Kijk, dat Wim Jonk en Pieter Huistra bijtijdse bedliggers zijn, daar kan ik mij wel iets bij voorstellen, maar Pi-Air? Die heeft volgens mij hoogstpersoonlijk het licht uitgedaan daar bij de Erasmusbrug.

En dan komt 2 januari ineens heel goed van pas, hoor. De eerste zaterdag na 1 januari, dat is de nieuwe “traditionele” datum voor deze wedstrijd. Dan zijn de exen fit en bereid om ook op volle oorlogssterkte te komen. Vorig jaar was het nog Dennis Bergkamp die de duizenden richting de velden aan de Spanjaardslaan liet komen, dit jaar werd Marc Overmars als konijn uit de hoge hoed getoverd. Alleen bleek die hoed iets te hoog te zijn voor Overmars. Door een vervelende griep heeft hij de rand van de hoed nooit gehaald. Helaas, hij bleef in Epe. De overige ex-internationals waren wel van de partij. Op een officiële Oranjedoelman na dan. Geen Hans van Breukelen, geen Stanley Menzo, geen Joop Hiele of Pim Doesburg; zelfs Eddie Treytel had geen tijd. Het is nog te vroeg om Edwin van der Sar uit Manchester over te laten komen, want die schijnt nog steeds geen zomervakantie te hebben geboekt. Ik zou zeggen, Tom van Schaik onder die lat van de ex-Internationals neerzetten. Speelde ooit bij Ajax, goede vriend van meneer Swart, zit wel eens bij hem achterop de brommer, en hij heeft de leeftijd dat je ex tegen hem mag zeggen. Maar nee, helaas, het werd uiteindelijk Serge van de Ban. Tegenwoordig actief bij Young Boys, maar in zijn professionele carrière sluitpost bij o.a. HFC Haarlem en MVV. Oranje had een doelman.

Twee keer moest Van de Ban graaien. Halverwege de eerste helft (en dat is even nadenken hoor, met 35 speelminuten) volleerde Steve Beverley op prachtige wijze de bal via de onderkant van de lat achter de kansloze doelman. Niet veel later was het Hakim Ajnaoua die de doelman wist te passeren: 2-0. De eerste seintjes van “touwtjes iets laten vieren” werden misschien al ingefluisterd. Het was niet nodig. Deze lichting ex-Internationals heeft nog geen cadeautjes nodig. Die kunnen het op eigen houtje. Bryan Roy passeert nog prachtig op links, heeft een nog even fluwelen voorzet als in zijn jonge dagen, en weet de bal nog even perfect op het hoofd van Pierre van Hooijdonk te krijgen. Voor de thee dus toch nog een aansluitingstreffer van Oranje. De mannen van Charly Giesbergen konden binnen de tap opengooien of beter gezegd, de Berenburger laten vloeien. De buitenbar kon de cognac en glühwein vast ontkurken. Koude mannen en vrouwen waren in aantocht. En ze hadden een prima eerste helft gezien. Dus er moest spraakwater in. En antivries.

Wat er bij de ex-Internationals in de thee heeft gezeten zou ik wel eens willen weten. Want wat speelden zij een goede tweede helft, zeg. Vier keer wisten ze HFC te verrassen. Nou ja, eigenlijk kwamen wij, de Koninklijke, er helemaal niet meer aan te pas. Onder leiding van Frank de Boer stroopte Oranje de mouwen op. Michael Mols, Regi Blinker, Pieter Huistra en “put your hands up for Pi-Air” zorgden ervoor dat eindstand na 70 minuten spelen op 2-5 stond. En dat was een tijdje geleden. Dat de ex-Internationals zo overtuigend wisten te winnen. Pinky Huygens had het er maar zwaar mee. Zeven keer de namen omroepen van doelpuntenmakers, ook nog eens een keer de klassieker “Hugo Bettink, bestuurskamer!” door de speakers laten klinken. En dat met al die Vips om haar heen.

De ballen konden weer in de kast, de handtekeningen konden worden uitgedeeld, de shirtjes weer in de tas… Tijd voor FEEST!!! Zondag VI kroop achter de bar, tapte de ene meter na de andere, de huis-dj (met leesbril) zorgde voor de allerhipste knalmuziek en de voeten gingen tot laat op de avond van de vloer. Wat een topfeest! De muntjes pasten precies met het uitgeschonken aantal drankjes, de sfeer was leuk en gezellig, en de vloer stroopte en stroopte steeds meer naarmate de avond verstreek.

Het jubileumjaar zat er op. We zouden hopelijk een mooi en succesvol 2010 ingaan. In elk geval op naar de 78^e editie van de Koninklijke HFC versus de ex-Internationals. En wanneer het volkslied ook dan weer op prachtige vocale wijze wordt gebracht, hebben we dus elk jaar een musical. Ik ben er zeker weer bij…

Harry Lubse