Als coach is mij altijd geleerd, dat de stand van de ranglijst niet leidend moet zijn voor de ontwikkeling van de spelers en speelsters. Maar in dit geval moet ik bekennen, dat Giel en ik tijdens het ontbijt het toch uitgebreid hadden over de stand op de ranglijst en diverse scenario’s die klaar lagen. Telstar was de enige ploeg die niets meer had om voor te spelen en Hollandia was al gedegradeerd. AFC, FC Emmen en DTA Fortius konden allemaal nog kampioen worden, IJsselmeervogels, Fortuna Wormerveer en wij konden alle drie nog degradeerden. Het scenario voor ons was, dat we bij winst sowieso zouden handhaven, maar bij een gelijkspel afhankelijk waren van het doelsaldo van IJsselmeervogels. Daarom hadden alle ploegen afgesproken hun wedstrijden exact om 12.15 uur te laten beginnen. Behalve IJsselmeervogels, die startten om 14.15 uur. En laten die nu net tegen het reeds gedegradeerde Hollandia spelen…

Trainer Wouter zette in mijn ogen de 4-3-3 opstelling net iets anders in elkaar dan gewoonlijk. Met Luc op doel gaf hij aanvoerder Daan en Anouar het vertrouwen in het centrum. Op de vleugels moesten Jaimey en Giel zowel de tegenstanders opvangen als onze eigen aanvallers ondersteunen. Het middenveld werd gevormd door Tijn en Karim, met links naast hen Ward, die gewoonlijk als linksachter speelt. De koninklijke voorhoede bestond uit Mees op rechts, Jediro in de spits en Hein op links.

De eerste wedstrijd van deze eerste fase competitie was uit tegen Telstar. Daar wonnen we, een tikkie geflatteerd met 0-1, maar uw razende reporter had wel degelijk gezien dat er voetbal in onze ploeg zit. Dus met alle scenario’s rond de ranglijst in ons achterhoofd gingen de massaal uitgelopen supporters gespannen doch hoopvol langs de lijn in de stromende regen staan. Het wedstrijdverloop van de eerste helft was behoorlijk in evenwicht. De eerste 25 minuten was het overwicht voor HFC met in de 7e minuut een kopkans voor Ward en even later een uitbraak van Mees die alleen met een gele kaart voor zijn tegenstander kon worden gestopt. In de 18e minuut zette Giel met de borst een éen-tweetje op met Mees, wat wederom een mogelijkheid opleverde voor de ijverige Ward. Kort daarna was Mees er weer vandoor op rechts, kapte naar binnen en schoot voorlangs.

In de 28e minuut zag Tijn de IJmuidense keeper ver voor goals staan en waagde een poging van afstand óver de keeper, die hem net corner kon tikken. Uit deze hoekschop kwam een schietkans voor Giel, die hem met links in de handen van de keeper schoot. Daarna nam Telstar het veldoverwicht over, maar Daan zijn verdediging gaven geen grote kansen weg. In de 40e minuut veroverde Tijn de bal op het middenveld en probeerde eenzelfde poging als 12 minuten eerder, met opnieuw een corner als opbrengst. Drie minuten later trapte Luc de bal richting Mees die weg was en Hein bediende. Helaas voor ons gleed hij de bal net niet binnen. De laatste kans was voor Giel, die een bal over de hele van Tijn goed controleerde, maar de keeper kwam goed uit en redde. Zonder hele grote kansen maar wel met serieuze mogelijkheden gingen we de rust in met de brilstand.

Of het kwam doordat het geluid doorsijpelde dat Fortuna Wormerveer uit bij FC Emmen met 1-2 leidde zullen we nooit weten, maar feit was dat onze mannen gewéldig uit de kleedkamer kwamen! Al in de 48e minuut belandde een vrije trap van Mees op de lat. Kort daarop een actie die de tweede helft karakteriseerde. Ward ging door op de keeper en blokte de bal met een sliding, waarbij de keeper opgelucht zag dat de bal náást zijn doel ging. Maar een toeschouwer merkte terecht op: “Nix schoolreisje dit keer!”.

Het moment waar we allemaal op zaten te wachten kwam in de 57ste minuut. Een sterke balverovering van Giel ter hoogte van de middellijn werd gevolgd door zijn kenmerkende manier van opstomen, welke hij afsloot met een heerlijke pass buitenkant rechts (ook gezien door zijn zusje😊), op maat voor Mees. Die op zijn beurt haalde de achterlijn en trok een schuine bal voor de goal. Uitgerekend Hein stond op de juiste plek en schoof de bal in de verre hoek achter de Telstar keeper! De toeschouwers, wisselspelers, staf en uiteraard de spelers zelf gingen samen uit hun dak. Wat het extra mooi maakte, was dat uitgerekend Hein, na al zijn blessureleed, deze belangrijke goal wist te maken. Kippenvel!

Ondanks dat Telstar niets meer te verliezen of winnen had, behalve dan de eer van voor een tweede keer deze competitie verliezen van HFC, werd het de laatste 30 minuten nog spannend genoeg. Luc onderscheidde zich nog door een kopbal uit de kruising te tikken en vlak voor tijd werd uit een scrimmage nog wild voor zijn doel langs geschoten. Maar met kunst-en-vliegwerk na de nodige wissels werd de overwinning uit het vuur getrokken. En dat was maar goed ook, want een paar uur later bleek Hollandia met maar liefst 11-1 van IJsselmeervogels te hebben verloren!

Tijdens de rust van de spookwedstrijd van ons Eerste tegen FC Lisse, zag ik de meiden van de Onder 15-1 hun kampioenstaart eten met hun ouders en de ‘vier veteranen’ van de JO18-1 gezellig met elkaar een potje darten aan de bar bij Marcel. Voor mij persoonlijk exemplarisch voor de familieclub die de Koninklijke HFC wil zijn onder het motto: “Boeien, binden en verbinden”. Deze sfeer gekoppeld aan de ontegenzeggelijke competitieve instelling maakt dat HFC een ingewikkelde club is voor bestuurders om beleid voor te maken, maar voor liefhebbers een héérlijke club om hun sport te mogen beoefenen. 

Bob Klijn