HFC- Go Ahead Eagles: 1-4
En toen ging het licht uit……..
Twee divisies verschil. Maar absoluut geen twee klassen verschil. De, met een door een Engelse Haarlemmer of een Haarlemse Engelsman (Barry Hughes) bedachte naam getooide, Deventenaren, bleken nauwelijks sterker dan de Haarlemse Football Club. De uitslag weerspiegelde de krachtsverhoudingen in het veld in het geheel niet. HFC stond goed. Goed gegroepeerd, goed geconcentreerd. De “Adelaars” kwamen er niet doorheen. Sterker nog in de eerste helft had HFC tenminste één penalty moeten krijgen. De beelden van ESPN later in de avond toonden aan dat Niels Springer’s inzet via de uitgestoken arm van een verdediger naast ging. En dan was er nog het moment dat diezelfde Niels hardhandig omver werd geduwd in het strafschopgebied. Maar ja, voetbal mag tegenwoordig ook met de handen in de rug van de tegenstander gespeeld worden. De sfeer rond het veld bleef desalniettemin geweldig. Voor het eerst in tijden stonden er weer flink wat mensen langs het veld en de tribune zat helemaal vol. Pieter Kalbfleisch was weer ouderwets zenuwachtig. Er werd gezongen en gejuicht. Zo mag het bij iedere thuiswedstrijd van het Eerste zijn. De grote hoeveelheid jeugd deed menig bejaard lid terugdenken aan vervlogen tijden.
Gedurende de dag was er flink wat water op het veld gevallen. De omstandigheden waren daardoor zwaar. Maar dat droeg ook weer bij aan de ‘cup-sfeer’. Slidings over vele meters, doorschietende ballen. Het hoort er allemaal bij. Bij de rust nog 0-0. Daarna werd Go Ahead wat sterker. Maar nog steeds niet zodanig dat er gevreesd moest worden voor ongelukken. In mijn hoekje van de tribune werd het wat onrustig. Daar keek men steeds maar weer in de richting van de HFC-bank. Om mij heen bleken familie en vrienden van Yassine Bouchnafa te zitten. Hij was zich aan het klaarmaken om in te vallen. Dat zorgde voor opwinding. Yassine is een van de nieuwe aanwinsten. Hij is pas 20 en hij is spits. Als je hem naast onze andere spits, Niels, zet, dan past ‘ie daar ongeveer twee keer in. Maar, wat een handenbinder is dat. Razendsnel en goed kijkend naar de acties van de tegenstander, wist hij de bal van de centrale verdediger van Go Ahead te ontfutselen en direct met links in de uiterste rechterhoek te krullen. 1-0!! Dolle vreugde in kamp Bouchnafa. Mijn buurman riep: ‘ik zei toch dat ‘ie ging scoren’’. Nog maar enkele minuten te spelen. Er werd gezongen: ‘het is stil aan de overkant’. Dat was de goden verzoeken. Want binnen enkele minuten mocht de gevaarlijkste aanvaller van Go Ahead, Adekanye, een voorzet geven die van dichtbij werd ingekopt. Vlak voor tijd, terwijl heel HFC zich het snot voor de ogen had gewerkt, hoe zou dat verwerkt worden? Steeds meer spelers vertoonden oververmoeidheidsverschijnselen. Kramp, kramp en nog eens kramp. Maar we hadden in ieder geval de verlenging bereikt. Go Ahead scoorde de 2-1. Dat was teveel van het goede. Het licht viel uit. Er was blijkbaar niet op een verlenging gerekend. Die onderbreking deed de zaak geen goed. Wat er daarna gebeurde, verdient weinig woorden. Net als in de wedstrijd tegen Sparta incasseerde HFC nog een volstrekt onnodige rode kaart en werden er twee doelpunten weggegeven. Zonde, maar het was een geweldige voetbalavond. Dat de jeugd maar veel naar het Eerste mag komen kijken!!
Jaap Jong
Foto's: Pim Hols
