Tijdens de wedstrijd tegen Spakenburg schoot plots de naam van F.B. Hotz (1922-2000) mij te binnen. In zijn bundel Dood weermiddel (1976) verhaalt hij over een te bouwen ‘vesting’ die nooit afgemaakt zal worden en in vervallen staat een droef einde vindt. Treffend voor het leven van Fritz Hotz die van de ene ellende in de andere terecht kwam: slechte ervaringen met vrouwen en een gezondheid die hem constant in de steek liet (tbc, blindheid). Hotz was een uitstekende trombonist geïnspireerd  door de muziek van Paul Whiteman en Bix Beiderbecke. In de Dixieland Pipers van Eric Krans  en als solist bij de New Orleans Seven zou hij zich ontwikkelen tot een van de beste oude stijl trombonisten van Nederland.

De verdediging van onze Koninklijke was tegen Spakenburg bepaald geen dood weermiddel. Met bewondering heb ik het verbeten enthousiasme en de niet aflatende vasthoudendheid gade geslagen. Natuurlijk missen we nog het verfijnde combinatiespel van vorig seizoen. Maar geef Gert Jan Tamerus enkele weken de tijd en ook dat komt goed. Onverdiend die 2-1? Zeker niet. Als je met zoveel overtuiging en wilskracht een excellent spelend Spakenburg weet te weerstaan is de uitslag niet vertekend.

Voor de wedstrijd had ik nog een kort gesprek met het zo sympathieke bestuur van onze vrienden uit Spakenburg. Hartelijk en vol humor. Ik verheug me nu al op de ontvangst aan de Westmaat. Ik gun Spakenburg alles maar geen overwinning op onze Koninklijke. Het bestuur van de Blauwen zal me dat niet euvel duiden.

Tot zaterdag bij Quick Boys. Ook lastig.

Joop van Schaik