Ruben tegen de rest
Zaterdagochtend. Geen fitness, want er moest een G-elftal naar Amsterdam. Dus geen cardio en geen spieren trainen. Maar, gelukkig, dat werd ‘s middags meer dan goed gemaakt door de wedstrijd van het Eerste tegen Spakenburg. Zij 6 uit drie, wij 4 uit drie. Allebei dus goed gestart. Vanmiddag zou worden uitgemaakt wie de bovenliggende partij zou zijn. Op basis van het verleden (5-1 thuis een keer en 1-5 uit een keer) was er best reden tot optimisme. Voor de supporters van Spakenburg was het een uitgemaakte zaak: “De Blauwen” waren de besten van het land! En inderdaad zij waren sterker. Goeie voetballers, sterk aan de bal, op elkaar ingespeeld, dat zag er best goed uit. En bij ons? Een geheel vernieuwd elftal, waarin alleen Mitchel en Jacob vertrouwde vaste waarden in de basis waren gebleven. De ‘jonkies’ Ruben Heeremans en Joas Kors hadden in de oefencampagne een vaste plaats in de basis veroverd. En de rest was helemaal nieuw of nog in opleiding. Nou mogen “de Blauwen’’ de besten van het land zijn, wij hebben de beste trainer! Want laten we wel wezen. Hoe Gertjan het iedere keer weer voor elkaar krijgt om al die nieuwe mannen in een week of zes om te smeden tot een hecht collectief, dat zich voor elkaar het vuur uit de sloffen loopt, is met recht een mirakel.
We begonnen goed. Zelfs een beetje te goed. Mitchel dacht even ruim de tijd te hebben. Bleek niet zo te zijn. Ruben idem dito. Beiden werden door een snel sterker wordend Spakenburg wakker geschud. Dat zouden zij de rest van de wedstrijd blijven. Een uitbraak van HFC leidde in de 18e minuut tot een prima doelpunt. Uit een snelle combinatie over links scoorde Joas. Helaas buitenspel. Daarna was het weer al Spakenburg wat de klok sloeg. Maar dat alles zonder de bejubelde spits Floris van der Linden. De topscorer van vorig seizoen had geen basisplaats gekregen. In zijn plaats speelde Ahmed el Azzouti (Katwijk, Kozakken Boys, IJsselmeervogels). Ahmed is klein, Floris is groot. Ahmed moet het van de combinaties over de grond hebben, Floris moet 't van z’n kopballen hebben. Nogal een verschil. De spelers van Spakenburg moesten daar duidelijk ook nog aan wennen. Veel hoge ballen werden er gespeeld en die werden een gemakkelijke prooi voor onze reusachtige keeper Mitchel en de lange Ruben.
Het leek erop dat we ongeschonden de rust zouden bereiken. Totdat een voorzet van de blauwe rechterflank verkeerd op het been van Jacob belandde. Daarmee werd het een voorzet voor Wimilio Vink, die droog, hard en diagonaal uithaalde. 1-0 voor de Blauwen. In de rust zou Gertjan de boel wel weer rechtzetten. Niets bleek minder waar. Het middenveld werd overlopen door de snelle, beweeglijke en fysiek sterkere tegenstander. Het aanspannen van de bilspieren en het opvoeren van de hartslag van de HFC-getrouwen kon weer beginnen. Twaalf minuten. En toen een onmogelijke bal naar de op rechts geposteerde Max Veerman. Ik weet niet wat er in het drinkwater in Volendam zit (wel wat er in het rioolwater zit, maar dit terzijde), want zijn balbehandeling was/is – net als die van vele Volendamse voetballers – schitterend. Hij plukte de bal uit de lucht, bracht ‘m onder controle, zette strak voor, waar Cas Dijkstra geen moment aarzelde en ‘m horizontaal in de goal kogelde. 1-1! Niet geheel in verhouding maar wel heel mooi.
Nog geen twee minuten later gaf Ruben van rechtsachter een lange crosspass ‘over de hele’ naar Redouan el Idrissi op links. Die had daar een brommer geparkeerd of zo, want met verbluffende snelheid ging hij verschillende tegenstanders voorbij . Bij de achterlijn gekomen sloeg hij rechtsaf, en gaf een harde lage voorzet, die door de volledig vrijgelaten Niels Springer simpel kon worden binnen getikt. 2-1. Niemand, geen vriend, geen vijand, wist wat er gebeurde. ‘Eine Umwertung aller Werte’. Het werd stil aan de overkant. “De beste’’, ja, maar nu even niet. Maar ach die arme bilspieren en die arme hartspier. Die moesten nog eens extra hard aan de bak. Want Spakenburg toog furieus ten aanval. Mitchel verrichte een wereldredding, Ruben dacht dat het wel leuk zou zijn om met bal en lat te gaan caramboleren. De 2-2 hing in de lucht. Beide trainers wisselden. Wij meer verdedigers, zij meer aanvallers. In de 93e minuut werd Jacob Noordmans vervangen. Onder luid applaus verliet hij het veld. Niemand legt meer kilometers af dan hij. In de laatste minuut gaf de - prima leidende - scheidsrechter een vrije trap op 18 meter recht voor het doel. De vermoeide bilspieren moesten nog een laatste keer in actie. De vrije trap belandde in het niets. Ontspanning! Gewonnen! Wat een wedstrijd. Of zoals iemand opmerkte “het was een geweldige wedstrijd, ondanks dat we gewonnen hebben’’.
Jaap Jong
Foto's: Pim Hols
