De twee gezichten van HFC – EDO
In de zachte warmte van de najaarszon zie ik sombere HFC-ers om me heen. Het is pauze en ons keurkorps heeft in het voetbalgevecht met EDO de hele eerste helft ondergelegen. De duels worden meestal verloren en ook als collectief oogt EDO veel sterker en frisser. HFC krijgt soms minutenlang de bal niet uit de verdediging en als men al aan passes naar voren toekomt, zijn die veel te lang onderweg en daardoor een gemakkelijke prooi voor de EDO-verdedigers.
Tegenover de anderhalve kans voor de onzen (een mooie voor Bart Nelis na een assist van Lionel Frederik en een kopbal uit een moeilijke hoek van Roy Verkaik) tel ik drie levensgrote kansen voor EDO en een aantal fantastische reddingen van onze keeper Brian van der Werff. Al in de 6e minuut is Brian echter kansloos als de altijd bereikbare EDO-spits Fabian Willemze de bal met het hoofd panklaar neerlegt voor Jamal Dibi: 0 – 1. EDO vergeet daarna het overwicht te verzilveren, al had de vrije trap onderkant lat in de 24e minuut volgens sommigen de doellijn gepasseerd (de beelden van RTVNH gaven daarover geen uitsluitsel). Een juweel van een kans voor Jeffrey van den Berg vlak voor de pauze, toen Brian al uitgespeeld was, belandt in het zijnet.
Donny Verdam incasseert onnodig geel en Mike van den Ban is na een kiezelhard duel om de bal met Wim van Zalinge al heel vroeg in de wedstrijd geblesseerd uitgevallen.
Somberte alom dus. Ik vraag Geert Piet Stapensea naar zijn voorspelling van de einduitslag. Antwoord: 0 – 6. Maar aan zijn ogen kan ik niet helemaal zien of hij de waarheid spreekt.
De spelers van HFC blijken echter andere voorspellingen in hun hoofd te hebben, want ze komen als herboren terug uit de kleedkamer. De achterstand is nog overbrugbaar.
Cruciaal lijkt de tactische zet om in de eerste 20 minuten Gertjan Tamerus in de spits op te stellen, met Martijn Tjon-A-Njoek daarachter. “We hadden meer diepte nodig”, zal trainer Pieter Mulders na afloop verklaren. Of dat het hele verhaal is, weet ik niet, maar er ontstaat direct een totaal ander beeld. HFC kan nu wél druk zetten. En EDO? Daar zal ook wel iets aan de hand zijn, want het is niet de eerste keer dit seizoen dat zij een wedstrijd die ze in de tas lijken te hebben, compleet verspelen.
Het is Rachid el Yakoubi die met een individuele actie de wedstrijd helemaal openbreekt. Met een wonderschoon schot in de bovenhoek passeert hij in de 50e minuut de voortreffelijke juniorkeeper van EDO: 1 - 1. Ik heb de goal nog verschillende keren op de tv afgedraaid.
Het is nu HFC dat bovenligt en dat tot het eind zal doen. Ineens wordt het geheel door toeschouwers omzoomde veld een feest om te zien. Het HD telde 1250 toeschouwers, Eric van Westerloo telde er vanuit de verkeerstoren 2000. Die, laten we dus zeggen, 1600 toeschouwers (waaronder Diamanten Speld- én EDOspelddrager Eg Poster) moeten allemaal tenminste één helft genoten hebben van deze wedstrijd.
HFC zet door en als de rechtsachter van EDO in de 64e minuut de doorgebroken Hidde Prijs onnodig onderuit haalt, is het aanvoerder Carlos Opoku die de op hem bekende wijze de penalty benut: 2 – 1.
Helemaal eenrichtingsverkeer wordt het ook niet, want ik noteer nuttige en soms broodnodige reddingen van Roy Verkaik en Hidde Prijs. De scheidsrechter die tot dan toe veel had laten passeren (hetgeen de wedstrijd ten goede kwam), zwaait opeens met gele kaarten naar Verkaik, Opoku en Tamerus.
Wouter Haarmans lost in de 75e minuut el Yakoubi af en doet dat weer eens met veel flair. Na eerst een kans gemist te hebben (80’), beslist hij de wedstrijd in de 84e minuut: 3 – 1. Lionel Frederik wordt door het HD uitgeroepen tot Man of the Match. Hij was inderdaad zeer aanwezig.
HFC en EDO, de onbetwiste Haarlemse voetbaltoppers, hebben er een adembenemende en gedenkwaardige wedstrijd van gemaakt.
Na afloop blijft het nog heel lang sfeervol rond het clubhuis.
Willem Padt
Meewind voelt zich als sponsor thuis bij familieclub Koninklijke HFC.
 |
 |
 |
 |
