Scheidsrechter speelt hoofdrol bij HFC - Spakenburg (1-1): ’Zelden zo’n opgefokte man meegemaakt’

Het is even wennen dat Spakenburg zich anno 2020 bij Koninklijke HFC meldt als underdog. Met de nieuwe realiteit eenmaal geaccepteerd zullen ‘De Blauwen’ tevreden zijn geweest met het behaalde punt. Alles en iedereen met een koninklijke hart baalde als een stekker van de 1-1.

Bij het thuispubliek werd voor de wedstrijd gekscherend gesproken over ‘HFC één’ tegen ‘HFC twee’. Vanzelfsprekend het gevolg van de nodige koninklijke lievelingetjes die recent de stap naar Spakenburg maakten. De bliksemflits op links Kevin Sterling. Het door een knieblessure teruggeworpen toptalent Rob Castien. De van een kortstondig uitstapje naar Cyprus teruggekeerde spits Robin Eindhoven en volgend seizoen die andere spits: Floris van der Linden. Doordat coach Eric Meijers van zijn drie ‘Haarlemmers’ alleen Castien in de basis liet starten, stierven de commentaren langs de lijn al snel uit.

Na een kleine twintig minuten waarin HFC sterker en sterker was geworden, werd de wedstrijd voor de Haarlemmers ineens een stuk lastiger toen Everton Pires Tavares een goedkoop gegeven strafschop benutte. Het ongeloof was groot toen scheidsrechter Bijl floot en naar de stip wees. Ten eerste was de mislukte sliding op de bal van centrale verdediger Oscar Wilffert meer onhandig dan gemeen. Ten tweede had de fopduik van Vince Gino Dekker een hoog amateurtoneelniveau. Ten derde had Bijl tot op dat moment heel wat pittigere overtredingen toegestaan.

De arbiter nam meer dubieuze beslissingen. Zo trakteerde hij in de zeker niet harde wedstrijd zes HFC-ers (waaronder trainer Tamerus) en twee Spakenburgers op een gele kaart. ,,Optiefen!’’, beet Bijl Khalid Tadmine toe toen de spits na de boeking in alle om uitleg vroeg. ,,Zelden zo’n opgefokte man meegemaakt’’, aldus de aanvaller .

De penalty bezorgde de Haarlemmers een stevige mentale opdoffer. Eenmaal hersteld van de dreun probeerde de ploeg van trainer Gertjan Tamerus de opgelopen schade veel te gehaast te repareren. Alsof de 0-1 in de laatste minuut was gevallen. Vooral Sam van Huffel acteerde ongeduldig. Aan zijn inzet en arbeid mankeerde als altijd niets. De schoten van afstand gaf hij te weinig aandacht. En dat was - mede vanwege de treurige staat van het veld - geen goed idee.

Na de 0-1 had Spakenburg geen enkele behoefte meer om zich te laten zien. Achteruit leunen en loeren op de counter. Daar bleef het bij. Doordat HFC de bal soms slordig liet rondgaan, kwam Spakenburg een enkele keer onder de druk vandaan en werd het gevaarlijk. Bijvoorbeeld toen Roy Castien zijn magistrale traptechniek toonde bij een vrije trap op dertig meter van het doel van Tom Boks. De bal zoefde rakelings naast.

Bijna een uur doorstond Spakenburg de Haarlemse belegering die sterk deed denken aan die van de Spanjaarden een paar honderd jaar eerder. Een hoekschop vanaf links leidde de lang verwachte gelijkmaker in. De door Van Huffel slecht genomen bal werd door Tadmine geniaal met de hak verlengd tot bij Floris van der Linden die bij de eerste paal zijn twaalfde van het seizoen binnen tikte. HFC bleef beuken, maar een tweede bres bleef uit.

HFC Boks, Morgan (70. Lewis), Wilffert, Boer, Kok, Volkert, Noordmans, Weistra, Van Huffel, Tadmine, Van der Linden.

Bron: Haarlems Dagblad, Rob Spierenburg
Foto: Pim Hols

Zondag 1 Overzicht