Knikkende Knieën
Ik denk dat het vier jaar geleden was dat ik voor het eerst afreisde naar Spakenburg om een wedstrijd van ons eerste te zien. Ik weet niet meer of het de blauwen of de rooien waren, maar één van de twee. Ik weet sinds kort via een zelfgemaakt ezelsbruggetje dat Spakenburg de blauwen zijn en IJsselmeervogels de rooien. Die eerste keer ging ik, bij wijze van spreken, met knikkende knieën naar het dorp aan het IJsselmeer want Spakenburg of IJsselmeervogels dat was wat, dat was de top van het zaterdagvoetbal en daar moesten wij dan tegen. Dat waren de clubs van het grote geld die spelers kochten alsof het niks kostte. Maar tegenwoordig wrijf ik in mijn handen als we die kant op moeten want de balans slaat gewoon door naar onze kant. De knikkende knieën hebben plaats gemaakt voor een rechte rug! We hebben daar in die paar jaar meer gewonnen dan verloren. Het is bovendien een echt dagje uit.
Ook deze keer samen met Paul. Geen openbaar vervoer, maar gewoon met de auto. Het is de warmste 13 oktober ooit volgens het KNMI en dat is goed te merken. Het is overvol in Spakenburg. Onderweg zegt Paul: “Ruudje, we gaan lekker op het terras zitten van De Mandemaker en laten ons lekker verwennen. We zijn ruim op tijd. Restaurant De Mandemaker is sinds ons eerste bezoek onze stamkroeg, nou ja kroeg, het is gewoon een prachtig restaurant. De bediening is heel prettig en het gebodene van goede kwaliteit. Gebakken zeetong is de vaste keus. Maar op het terras is geen enkel plaatsje beschikbaar. We zitten binnen en kijken verwonderd door het open raam naar de horden mensen die langs slenteren. We laten het ons goed smaken en na ruim een uur lopen we naar het veld. Het is nog steeds druk. Paul windt, zoals gebruikelijk, met mooie complimenten de dames bij de ingang om zijn vinger. Hij vraagt of zij ook de fietser hebben gezien die met ontbloot bovenlijf door het dorp fietste. Ze ontkennen het. “Nou dan heb je echt wat gemist” maakt hij de dames lekker. Lachend betreden wij het fraaie complex van Spakenburg en zoeken een plaatsje op de tribune. Zoals zo vaak bij HFC spelen we de eerste helft niet echt goed, maar ook Spakenburg komt niet op gang. In de tweede helft wordt het een stuk aangenamer. Beide ploegen steken er meer energie in en Spakenburg krijgt de beste kansen maar wonderwel levert het geen doelpunten op. Wij krijgen wel wat meer ruimte en daar profiteren we van, een fraaie voorzet van Daniel van Son wordt door Robin Eindhoven binnen gewerkt en we staan met 1-0 voor. Onze defensie wordt op de proef gesteld maar houdt stand en we krijgen zelfs nog een paar mooie kansen, maar het blijft 1-0. ’s Avonds bij het bekijken van Nederland-Duitsland zie ik veel overeenkomsten met de wedstrijd Spakenburg-HFC. De tegenpartij krijgt veel kansen, maar ze gaan er niet in. Paul heeft inmiddels ook vrienden gemaakt met de Spakenburg supporters achter ons. Zij zijn niet zo tevreden en laten dat luidkeels blijken in het dialect van het dorp. Paul vraagt beleefd wat ze eigenlijk zeggen en na afloop bedankt hij hen en zegt dat hij weer veel nieuwe woorden heeft geleerd. Ook hier wordt lachend afscheid genomen. De terugreis wordt enigszins verstoord door een file die 20 minuten vertraging oplevert, maar we hebben gewonnen dus wat geeft het.
Volgende week gaan we weer naar Spakenburg en dan is IJsselmeervogels de tegenstander. Dat zijn de rooien en dat is andere koek beloven de Spakenburg supporters achter ons op de tribune. We zullen zien.
De IJsselmeervogels maakten in de vorige eeuw furore met het halen van de halve finale van de KNVB beker in het seizoen 1975/76. Heel Nederland was in de ban van deze beroemde zaterdag amateurclub. Jaan de Graaf was de grote man bij de Vogels. Hij kreeg aanbiedingen van veel profclubs, maar weigerde lang omdat hij principieel niet op zondag wilde spelen. Uiteindelijk ging hij toch naar AZ’67 waar hij nog een bijzonder nuttige rol vervulde en nog later bij Go Ahead. Maar hij doet niet meer mee dus wat let ons ook daar een of drie puntjes mee naar huis te nemen. Wij zullen er weer zijn. Spakenburg is ons ‘happy hunting ground’.
Ruud Onstein
