Toegegeven, recente bronnen beweren, al dan niet terecht, dat die datum niet kan kloppen, met als argument dat onze oprichter Pim Mulier in zijn veertiende levensjaar op die maandag in 1879 op kostschool in Brummen zat. Daar zit natuurlijk wat in. Het lijkt er dus op dat de precieze datum ooit redelijk willekeurig is vastgesteld, maar het is een onbetwistbaar feit dat Pim Mulier de grote man was achter de popularisering van sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder in Nederland.

Als gevolg van de initiatieven van Mulier rezen clubjes en clubs als paddenstoelen uit de grond, die nog sneller dan ze opgericht waren alweer het loodje legden. Precieze oprichtingsdata ontbraken in die periode nogal eens. Zo ook van HFC. Maar wat wil je ook? Het was in die tijd een komen en gaan van cricket- en voetbalclubs, want sport was een tot dan vrijwel onbekend fenomeen in Nederland. En zeg eens eerlijk: wie heeft er tijdens zijn lagereschooltijd niet ooit eens een clubje gevormd waarmee een of andere school of woonwijk bestreden werd? Die zijn vrijwel allemaal ter ziele gegaan, maar HFC overleefde.

Het was nota bene Pim Mulier zelf die ook het initiatief nam om de voetbalsport op nationaal niveau te reguleren door aan de basis te staan van de oprichting in 1889 van de Nederlandse Voetbal Bond, wat later de KNVB zou worden. De oprichtingsdatum van HFC werd in de boeken van de NVB genoteerd als 1 oktober 1879.

Dat HFC de oudste voetbalclub van Nederland is wordt niet bestreden, zelfs niet rekening houdend met het feit dat in de eerste jaren rugby werd gespeeld en pas vanaf 1883 gevoetbald werd volgens de regels van de Britse Football Association. Maar het duurde tot 2 januari 1911 dat toenmalig Koningin Wilhelmina in haar koninklijke goedkeuring liet vastleggen dat HFC was opgericht op 15 september 1879. Omdat niemand de precieze datum echt weet, houden we ons hier dan maar aan vast. En dat was gisteren dus 139 jaar geleden. Dat betekent ook dat we over krap een jaar de 140e verjaardag gaan vieren. En die zal niet zo geruisloos verlopen als deze 139e editie.

Jarenlang heeft ons sigarenrokersgenootschap ‘De Sigareband’ de viering van de verjaardag van HFC georganiseerd, maar daar is de laatste jaren de klad in gekomen. De laatste keer bleken er slechts een paar bestuursleden van HFC en van De Sigareband bereid om op 15 september het glas te heffen. Grappig, want ik ken een hoop HFC’ers die om mindere redenen het glas willen heffen. Dat roken in het verdomhoekje kwam te zitten heeft er natuurlijk ook niet aan bijgedragen.

Maar ik had het over de wedstrijd tegen Vitesse, hoewel het anonieme verloop van de verjaardag van HFC me toch wel stak. Ik bedacht dat het enige wat dit goed zou kunnen maken een overwinning zou zijn en dat gebeurde vandaag op het schitterende complex in het Arnhemse Papendal.

HFC trad aan zonder de geblesseerde Wessel Boer en Robin Eindhoven. Wessel had last van twee enorme blaren en Robin had nog de naweeën van de botsing met de keeper van AFC een week geleden. Beiden verklaarden te verwachten dat zij volgende week weer inzetbaar zouden zijn.

Ik bemoei me niet met het tactische concept van trainer Gertjan Tamerus. Ik weet niet of we met vijf, zes of zeven verdedigers spelen. Volgens mij was de opdracht om deze keer met één keeper en tien veldspelers Vitesse te bestrijden en dat werkte. Er was kennelijk afgesproken dat alleen de keeper binnen een bepaald gebied de bal met de handen mocht beroeren en dat de overige tien veldspelers beurtelings zowel moesten aanvallen als verdedigen.

Dat laatste betekende dat het hele team zich het snot voor de ogen werkte, dat niemand verzaakte en dat de saamhorigheid de boventoon vierde. En vieren deden we langs de kant wel: niet alleen de verjaardag van HFC, maar ook de overwinning op het sterke Vitesse.

Al in de tiende minuut raakte Khalid Tadmine de paal, waarna Lars Weistra de terugketsende bal rakelings over de lat knalde. Twee minuten later had scheidsrechter Cantineau de bal op de stip kunnen leggen toen dezelfde Weistra gehaakt werd binnen de zestien, maar het enige resultaat was dat de HFC’er wegens aanmerkingen op de leiding tegen geel op liep.

Maar kort daarop was het wel raak. Het was weer Khalid Tadmine die binnen de zestien het houtwerk raakte, maar nu was Floris van der Linden ter plaatse om de bal achter keeper Stef Brummel te werken.

Natuurlijk trok Vitesse daarna en ook in de hele tweede helft ten aanval, maar op een enkele mogelijkheid na ontstonden er voor het HFC-doel nauwelijks kansen voor de Arnhemmers. Andere koek was dit aan de andere kant. HFC kreeg een aantal riante mogelijkheden om de 0-2 of zelfs de 0-3 op het scorebord te krijgen, maar het ontbrak aan een beetje geluk. Grootste angst was dat een of andere lucky goal HFC in de slotfase alsnog van de overwinning zou houden, maar onze verdediging stond als een huis.

Ik zou het overigens leuk hebben gevonden als de spelers zich na afloop even tot de supporters hadden gewend. Dan hadden we de overwinning en de verjaardag even samen kunnen vieren. Maar de helden waren vermoeid en de douche lonkte. Maar ik zei het al: de jarige trakteert. En drie punten smaken lekkerder dan een slagroomtaart van Heel Holland Bakt.

Bert Vermeer
Foto's: Pim Hols

Opstelling HFC: Tom Boks (k), Danny Hols, Oscar Wilffert (cpt), Peet van der Slot, Daniël van Son (86’Vincent Volkert), Khalid Tadmine, Feyo Glim, Floris van der Linden (74’Tim van Soest), Jacob Noordmans, Lars Weistra (91’ Franklin Lewis) en André Morgan.

En dit vond de tegenstander....
https://www.vitesse.nl/nl/nieuws/detail/7396/jong-vitesse-verliest-thuis-van-koninklijk-hfc

Kijk voor de samenvatting op HFC TV