Via de H.B.S. belandt hij bij de Marine en maakt zodoende zijn eerste buitenlandse reis, naar Curaçao.
Hij doorloopt vervolgens het instituut voor de journalistiek in Nijmegen. Zijn eerste baan ligt bij Wegener, nu Arcade-Wegener geheten.

In 1968 komt Udo J. Buys naar Haarlem en wel bij de stadsredactie van Damiate Pers. Al vlot wordt hij chef van de streekredactie, met inbegrip van Schiphol.

In Haarlem ontpopt Udo J. Buys zich tot een chique persoonlijkheid die houdt van hilariteit. Hij draagt graag ‘knickerbockers’. Hoofdredacteur Lodewijks van het Haarlems Dagblad spreekt dit enorm aan en stelt hem vrij voor het onderwerp toerisme, waarmee de wereld daadwerkelijk voor Udo opengaat en hij een reeks aan reisverhalen weet te produceren. Ook een drie-tal boeken komen van zijn hand: “Alle titels van de Oranjevorsten”, “De toeristische Pierewaaier, het alfabet van onbekende plaatsen in Nederland (de mooiste zijn ‘Nederland‘ en D.Z.N. = Dorp Zonder Naam”), een reisboek over het toen nog gesloten China met onder meer een verboden, dus verborgen camera. Dit laatste boek is nog stees een naslagwerk.

Udo J. Buys heeft het weekblad De Koerier een enorme facelift gegeven, hij maakte de eerste nationale surfkrant terwijl hij nooit gesurfd heeft. Überhaupt is hij niet sportief, maar zet hem niet op een tennisbaan, want hij wint.
In 1987 gaat Udo naar Martinair voor de PR, reclame en sales promotion. Na twee en een half jaar begint hij zijn eigen bureau: Udo J. Buys Public Relations. Op de eerste dag belt Martin Schröder: ‘Ik word je eerste klant’. Udo J. Buys is gespecialiseerd in crisis_PR en in reorganisaties. Enkele klanten zijn de Keukenhof, de Alliance Gastronomique, Jan Doets (Mr. America Number One) en Martinair.

Udo J. Buys houdt van reizen; van indisch eten (vooral bij Nan Kae op de Wallen); van films; van onrust (als het eens een dag rustig is: ‘Er gebeurt ook nooit wat in mijn leven”); van fietsen, want onlangs kocht hij zijn eerste fiets om op donderdagavond uit de binnenstad naar huis te kunnen.

Udo Buys zet graag een ander in het zonnetje, maar heeft er moeite mee zelf in het zonnetje gezet te worden. Deze bescheidenheid manifesteerde zich onder andere na een interview met Brigitte Bardot in Parijs. Het interview moest op tijd bij de krant zijn, maar het vliegtuig vertrok niet vanwege een staking. Dus nam Udo een taxi. Echter, hij had geen geld bij zich. De general manager van Hilton Schiphol leende hem uiteindelijk 700 losse guldens om de taxi-chauffeur te kunnen betalen.

En nog steeds wordt bij de krant veelvuldig het gezegd gehoord, zodra iemand een te hoge declaratie indient: ‘Je bent Udo J. Buys niet.’