Dat trouwe HFC’ers tot 15.00 uur de (sponsor)tent niet in mochten deed sommigen hoorbaar pijn. Maar ja, maak het iedereen maar eens naar de zin op zo´n dag. Waling Westra, de man die tien jaar lang verantwoordelijk is geweest voor het evenement, was dit jaar ingeschakeld om de pers te ontvangen. Hij was zichtbaar meer ontspannen zonder de druk van de tien voorgaande jaren. HFC’ers die jarenlang betrokken waren bij de verkoop van consumptiemunten en het bemannen van de verschillende bars bleken dit jaar niet nodig te zijn. Dat werd enerzijds betreurd − want de expertise van deze vrijwilligers is een groot goed en dat moet je koesteren − maar anderzijds konden zij zich nu eens ongestoord mengen onder hun vrienden en de wedstrijd in alle rust volgen. En dat is ook wat waard.

Vooraf had ik de inschatting gemaakt dat er 2.500 toeschouwers op de wedstrijd af zouden komen. Hoe kon ik er zo naast zitten! Bijna 4.000 bezoekers vonden een plekje op de tribunes en rond het veld. Het weer speelde daarbij een belangrijke rol, want de omstandigheden waren uitstekend en het was niet te koud om een tijdje langs de lijn te staan.

Jammer dat grote publiekstrekkers zoals Van der Sar, Van Nistelrooij en Van Bronckhorst niet konden komen, want met zulk soort namen zou het aantal toeschouwers ongetwijfeld nóg groter zijn geweest. Maar er stonden toch wel enige echte toppers in het team van de ex-Internationals zoals Aron Winter en de twee Witschges. En wat te denken van Pierre van Hooijdonk, die als dirigent fungeerde, en van André Ooijer, die verklaarde na vijf maanden weer eens op een veld te staan en geen wedstrijdritme te hebben, maar desondanks zijn mannetje stond. Michael Mols sleurde in de spits en Frank de Boer strooide weer met knappe passes. Oscar Moens, met slechts twee oefeninterlands op zijn naam, bleek een zeer betrouwbare sluitpost. De eigenaar van een keepersschool liet zien het moeilijke vak van doelman nog steeds te verstaan. Dat hij in deze wedstrijd viermaal moest capituleren, zegt vooral veel over de HFC-aanvallers.

Het eerste doelpunt van Jeffrey Sam Sin kwam voort uit een afstandsschot dat net tussen Moens en de binnenkant van de paal in het doel verdween. Twee minuten later was het de mee opgekomen Carlos Opoku die met een schitterende volley Moens opnieuw kansloos liet. Er was toen pas vijftien minuten gespeeld en HFC-doelman Brian van der Werff had tot dan toe alleen last van koude handen. De ex-Internationals kwamen daarop wat beter in hun spel en dat betekende dat de afgemeten passes elkaar al snel in hoog tempo opvolgden, met de aansluitingstreffer kort voor rust als gevolg. Dit doelpunt kwam op naam van Rob Witschge die, net als Opoku eerder aan de andere kant deed, met een volley scoorde.

Vlak na rust hielp Frank de Boer HFC aan een comfortabele voorsprong door een voorzet van Jeffrey Sam Sin in eigen doel te prikken. De Boer zat er niet echt mee en spoorde zijn team aan om nu alles op alles te zetten om het tij te keren. Na prima positiespel was het toch HFC dat met een doelpunt van Hakim Ajnaoua verder afstand nam van de Oranjemannen die samen 487 interlands op hun naam hebben staan. Rob Witschge deed opnieuw van zich spreken door met een afstandsschot de in de tweede helft ingevallen doelman Mitchel Dijkstra het nakijken te geven. Het werd nog spannender: een doelpunt van good old Pierre van Hooijdonk bracht het publiek op de banken. Vanaf 24 meter krulde hij een vrije trap in de kruising als in zijn beste dagen.

Met nog twintig minuten te gaan en een 4-3 stand werd koers gezet naar een gelijkspel. Het had erin gezeten, maar een tweede poging van Van Hooijdonk verdween over het doel en een kogel van zijn voet raakte een verdediger vol op het lichaam. John Bosman was nog dicht bij een doelpunt met een van zijn vermaarde kopballen. Door het opdringen van de Internationals ontstond er veel ruimte voor HFC en dat daar niet meer doelpunten uit voortkwamen was enerzijds te danken aan enige prachtige reddingen van Oscar Moens en anderzijds aan het missen van een aantal opgelegde kansen door de HFC-aanval.

Maar na het laatste fluitsignaal kon iedereen vrede hebben met de uitslag. Het publiek had kunnen genieten van het sublieme spelinzicht van de voormalige profs. Deze tachtigste editie van deze klassieker werd afgesloten met een mooi samenzijn van gasten, bezoekers en HFC’ers. In het clubhuis kon rustig worden gekletst en buiten in de tent dreunden de bassen voor de jeugd, ook al viel, zo te zien, dit muzikale geweld ook in de smaak bij sommige veertigplussers. Kortom een heerlijke dag, geheel in de lijn der traditie van de Koninklijke HFC en als vanouds geslaagd.

Eric van Westerloo

De ploeg der ex-Internationals bestond deze keer uit Regi Blinker, Frank de Boer, John Bosman, Pierre van Hooijdonk, Pieter Huistra, Michel Kreek, Bart Latuheru, Oscar Moens, Michael Mols, Arthur Numan, André Ooijer, Bryan Roy, Orlando Trustfull, Aron Winter, Richard Witschge en Rob Witschge. Het team werd weer gecoacht door Sjaak Swart en Bennie Wijnsteker, terwijl de geblesseerde Ronald de Boer zich zat te verbijten op de bank.