Vera Pauw
“Succes is alleen mogelijk als je het lef hebt om te falen”
Op 31 januari 2014 trad Vera Pauw op als gastspreker op de sponsorborrel van de Koninklijke HFC. Het werd een zeer genoeglijke avond rondom een buitengewoon gedreven sportvrouw die tegen alle vooroordelen in en ondanks alle vastgeroeste en verkalkte gebruiken haar sportieve ambities nimmer uit het oog verloor en deze ook voor een groot deel heeft kunnen waarmaken.
Na de opening door de voorzitter van de Sponsorcommissie Bob Witjas kreeg Henk Uildriks de gelegenheid de gast aan het talrijke publiek voor te stellen. Hij deed dat weer op zijn eigen onnavolgbare wijze, wat Pauw de opmerking ontlokte dat dit de leukste inleiding was die haar tot nu toe ten deel was gevallen.
Pauw, net 51 jaar oud geworden, is de eerste vrouw die het hoogste trainersdiploma behaalde in de Nederlandse voetbalwereld. Zij was zelf een begaafd speelster en bracht het tot 89 wedstrijden in het Nederlands Vrouwenelftal, waarvan zij tevens jarenlang aanvoerder was. Zij was ook de eerste vrouw die een profcontract kreeg en wel bij Modena FC in Italië. Later bracht ze het tot bondscoach en loodste zij het Nederlandse vrouwenteam naar een bronzen plak op het Europees Kampioenschap in Finland in 2009. Zij is getrouwd met de Nederlandse voetbalcoach Bert van Lingen.
Vera Pauw vertelde hoe zij als enig meisje van een drieling opgroeide in een jongenswereld. Haar oudere zus had andere interesses, maar Vera wilde per se met haar broertjes en hun vriendjes meevoetballen. Dat werd haar, onder de normen van die tijd, niet altijd in dank afgenomen. Jongens mochten voetballen, zij niet. Maar zij zette door en bracht het, als een van de weinige meisjes, samen met een vriendinnetje in een eenvoudig tentje tot een door jongens overheerst trainingskamp.
Zij wilde de top bereiken in het vrouwenvoetbal en deed daar dan ook alles voor. Dat ze af en toe op weg daar naartoe onderuitging of onderuitgehaald werd, deerde haar niet. Angst om te falen had ze niet. Van mislukkingen leer je tenslotte het meeste. Haar doorzettingsvermogen en uiteraard haar grote voetbaltalent brachten haar inderdaad tot de top: met 89 caps zou je bij de mannen boven namen als Seedorf, Overmars, Winter en Krol geëindigd zijn. En bondscoach worden van een nationaal team is in Nederland nog geen enkele andere vrouw gelukt. Zelfs niet bij het vrouwenhockey. Ook de benoeming tot technisch directeur van het Russische nationale vrouwenvoetbalteam is niet iedere vrouw gegeven. Zelfs niet iedere man. Vera Pauw wel.
Pauw vertoonde tijdens haar ontspannen betoog enige meeslepende en hartverwarmende momenten uit het vrouwenvoetbal dat in Nederland inmiddels ook al tot 130.000 KNVB-leden heeft geleid. Zij beschrijft topsport als “bewust moeilijk doen”, daarmee aangevend dat de top alleen bereikt kan worden met niets ontziend doorzettingsvermogen en met opoffering van veel. “De wil om te winnen straal je uit” is een advies om te onthouden. De beelden voorafgaand aan een duel uit 2009 tussen de nationale vrouwenteams van Duitsland en Nederland spraken boekdelen: terwijl de Duitse vrouwen vier minuten te laat uit de kleedkamers komen en daarna ook nog ruim de tijd nemen om een rijtje te vormen, staan de Nederlandse speelsters en de scheidsrechters gedwee en geïmponeerd te wachten. Nederland verliest die wedstrijd roemloos en kansloos, maar dat was wel het leermoment om even later bij het EK in Finland de zaken anders aan te pakken. Nederland haalde de halve finale en werd pas vier minuten voor het einde van de verlenging door Engeland uitgeschakeld.
Uit haar opgedane ervaringen is het Vera Pauw duidelijk geworden dat “het buitenland” veel meer prestatiegericht is dan Nederland. In het buitenland is een vrouwelijke coach van een mannenteam geen zeldzaamheid. Kijk naar Duitsland, Italië, Schotland. In Nederland moeten vrouwen vooral lief zijn. De opmerkingen van Johan Derksen dat Pauw “een hard mondje heeft” en “op haar gelakte teennageltjes is getrapt” bevestigen volgens haar het nog steeds rondwarende vooroordeel. Om de opmerking dat je tegen vrouwenvoetbal bent omdat je met vrouwen zoveel leukere dingen kunt doen kun je alleen maar lachen.
En dat laatste deden we met z’n allen deze avond. Het was tegen tienen, en de bel voor de laatste ronde had al lang geklonken, dat we afscheid namen van een spontane en door de wol geverfde sportvrouw die haar rug in de mannenwereld recht heeft gehouden.
Foto's: Robert van Koolbergen