De Koninklijke HFC is een club met historie en traditie. Men zet zijn helden in het zonnetje. Zo werd tijdens de Algemene Ledenvergadering van afgelopen vrijdagavond Piet Stut benoemd tot erelid en mocht onze eigen trainer/coach Izabel Popal de Jeugdparaplu ontvangen. Vooral vanwege haar jarenlange inzet voor de jeugd (jongens en nu ook meisjes) en het feit dat zij nu ook de sociale mediakanalen op een enorm leuke manier verzorgt. Enorm verrast en met een grote glimlach nam ze de paraplu in ontvangt. En dat bleek geen overbodige luxe, gezien de weersomstandigheden deze zaterdagmiddag.

Want het was ronduit guur op veld 3, maar toch waren er weer voldoende supporters (jong én oud) op de wedstrijd van de MO17-1 afgekomen. De inzet voor de wedstrijd was duidelijk voor onze MO17-1, die midweeks en-passant de MO20-1 van DSS met 6-1 over de knie hadden gelegd. De meiden moesten winnen om kampioen te worden in de Hoofdklasse. Dan zouden ze in punten gelijk komen met AC Amsterdam, maar wel met een beter doelsaldo. Zonder Kiki, Jip en Mendel en met een geblesseerde Kyara op de bank startte Izabel met de volgende opstelling: Jillian; Wende – Ayse – Cato; Nina – Sjimmy – Meadow – Aya; Moxica – Quinty – Dania.

Het werd een échte kampioenswedstrijd: geen hoogstaand voetbal, maar de spanning vergoedde een heleboel. De Haarlemse meiden schoten uit de startblokken en dwongen al in de  7e minuut een hoekschop af. Meadow ging naast de cornervlag staan en legde de bal perfect op het hoofd van haar tweelingzus Sjimmy, die hem in de lange hoek knikte: 1-0! In eerste instantie nam dit de spanning een beetje weg, maar naarmate de wedstrijd vorderde en de prima spelende Hoornse meiden meer in hun spel kwamen, nam het adrenalineniveau langzaam maar zeker toch weer toe.

Na een half uur spelen moesten met Wende en Cato twee geblesseerde verdedigers naar de kant. Zij werden vervangen door Puck en Nouhayla. Hiermee werd één van de krachten van dit team getoond: flexibiliteit, want Moxica belandde op de rechtsback positie. Een andere kracht van dit team is: vechten voor elkaar. De fijne scheidsrechter had zijn handen vol aan de pittige slidings en met de stijgende spanning ook de toenemende positief kritische aanmerkingen op zijn beslissingen. Het was uiteindelijk Jillian die haar team met een aantal cruciale reddingen er doorheen sleepte. En wat een ontlading toen het laatste fluitsignaal klonk. De complete bank rende het veld in en vierde het terechte feestje.

En daarmee was het doel voor de eerste helft van dit seizoen bereikt: “We gaan de Divisie in, zong het gehele team!”. Daarmee behoren we nu al tot de beste 24 amateurploegen van de MO17 in Nederland. We zullen 20 december zien wat de indeling na de Kerstvakantie ons brengt. De meiden komen in ieder geval op een podium waar ze onder grotere druk zich verder kunnen ontwikkelen. Als team, maar zéker ook als individuele speelsters. Een trotse coach Izabel gaf de meiden mee, dat ze er enorm naar uitkijkt om samen met hen te blijven strijden, groeien en vooral samen plezier te maken. Op naar meer mooie momenten op het veld!

En zo bleef het nog lang onrustig in ‘HFC aan Zee’, waar de chocolademelk met slagroom en hagelslag rijkelijk vloeide!

Bob Klijn