Een club die, na AFC, de tweede grootste club van Amsterdam is, met maar liefst 21 vrouwen- en meidenteams. Een club ook, die op deze zaterdag moeilijk bereikbaar was: ongelukken op de A9 en A10 maakten dat onze aankomst bijna een uur werd vertraagd. Tel daar de opengebroken Middenweg bij op, en je voelt de stress toenemen in de auto. Over Anfieldroad (dat dan weer wel) reden we, onder toeziend oog van Johan Cruijff op één van de muren, zo dicht mogelijk naar het sportcomplex toe. De meiden en coach sprongen uit de auto en ik ging op zoek naar een parkeerplaatsje.

Na snel omkleden ging het op naar veld 6. Als je om je heen keek, verlangde je spontaan naar ons eigen veld 7. Tijdens de warming-up probeerden de meiden de focus te herpakken en toen begon de wedstrijd, tegen de medekoploper.  Izabel koos, met name op basis van de trainingsopkomst van vrijdag, voor de volgende opstelling: Jillian; Wende – Cato – Sjimmy; Kyara – Nina – Aya – Meadow; Dania – Quinty – Noa. Misschien kwam het door de hele aanloop naar de wedstrijd, maar de meiden begonnen rommelig. WV-HEDW had de overhand en scoorde zelfs, maar de goal werd, terecht, afgekeurd vanwege buitenspel.

Langzaam maar zeker kwam er wat meer rust in het spel van onze meiden. Een paar keer voetbalden ze er knap onderuit, van achteruit opbouwend, maar ze kwamen ook niet veel verder dan een aantal schoten uit de tweede lijn. Zelfs schieten was op dit veld lastig, laat staan combineren. Ondertussen ontdekte ik het nieuwe wapen van Jillian: de verre uitgooi, precies in de loop van een medespeler.

Uit onze tweede corner ontstond de eerste serieuze kans, voor Dania. Dit herhaalde zich twee minuten later bij de 3e corner. Dit was de fase dat we druk konden houden en de tegenstander hoog werd vastgezet. Weer dwongen we een corner af, maar uit de counter was het WV-HEDW die een enorme kans kreeg, maar die werd naast geschoten. Dit bleef het spelbeeld, ook in de tweede helft, in combinatie met een stevig potje voetbal. Er werd door beide partijen gestreden voor iedere bal en iedere meter. Nadat er door onze aanvallers in de 25e minuut weer goed druk werd gezet, viel de bal voor de voeten van Aya, die niet nadacht en uithaalde: 0-1, met een beetje hulp van de keeper…

In de 30e minuut kwam Nouhayla erin voor Noa. Dania verhuisde naar rechts- en Kyara linksvoor. De zoveelste corner voor ons, de zoveelste counter van WV-HEDW. Moxica kwam erin voor Meadow. Vlak voor rust kreeg Wende een enorme schop, die de scheidsrechter even over het hoofd zag. Gelukkig kwam er geen gevaar uit, maar Wende moest wel ondersteund het veld verlaten en werd in de tweede helft vervangen door Ayse. Ook Kiki begon aan de tweede helft.

In de vijfde minuut na rust veroverde Sjimmy sterk de bal, nadat WV-HEDW een corner had genomen. Sjimmy speelde over rechts Nouhayla aan, die met een geweldige pass Kiki wegstuurde die klasse afrondde: 0-2. Weer tien minuten later, werd er lekker gecombineerd, zoals onze meiden dat kunnen, en kwam de bal bij Aya. Mijn mede supporter en ik verwachtten een steekpass op Kiki, en ik denk de keeper ook. Maar Aya schoot de bal zomaar in de verre hoek voor 0-3. Wedstrijd gespeeld. Helemaal toen Kiki in de 25e minuut weer op rechts de diepte werd ingestuurd. Met haar enorme snelheid was ze gewoonweg niet meer te achterhalen en schoot de 0-4 binnen.

Een kwartier voor tijd vielen Puck en Isabelle in voor Quinty en Kyara. Ik zag nog een heerlijke pass van Nouhayla op Kiki, die de buitenkant van de paal raakte en een schot van Aya nadat Isabelle op snelheid weg was en voorzette. De mooiste kans was nog voor Kiki, maar misschien was die wel té makkelijk voor haar en niet alles vliegt er natuurlijk in.

De scheidsrechter floot voor het laatst en een altijd moeilijke uitwedstrijd bij WV-HEDW was toch met vrij overtuigende cijfers gewonnen. Maar mijn persoonlijke conclusie na afloop was toch vooral, dat onze meiden niet alleen goed kunnen voetballen, maar met deze pot ook hebben bewezen, dat ze ‘vechtwedstrijden’ kunnen winnen!

Een blik op de ranglijst leert, dat de MO17-1 nu minimaal tweede zullen worden in deze Hoofdklasse, want WV-HEDW en AC Amsterdam spelen nog tegen elkaar. Daarmee zou een plekje in de Divisie na de Kerst veilig gesteld moeten zijn. Een meidenteam dat Divisie speelt, een unicum voor onze verenging. Maar met de thuiswedstrijd van volgende week zaterdag tegen Always Forward nog voor de boeg, moeten onze meiden eigenlijk ‘gewoon’ kampioen kunnen worden in deze Hoofdklasse!

Bob Klijn