Op hun website kun je teruglezen, dat de club uit Amsterdam Nieuw-west is opgericht met het idee om levensbeschouwing als kern te hanteren en voetbal hierin centraal te stellen. Citaat: “De levensbeschouwing van Atletico Club Amsterdam is dat we deel uitmaken van een multiculturele samenleving die bijdraagt aan de kwaliteit van het leven en gebruik maakt van de diverse kwaliteiten om een waardevol leven te leiden”. Na een afgelopen week zoals wij die in de politiek kenden, is dit een ware oase van inspiratie.

Voor veel van de meiden van de MO17-1 is AC Amsterdam trouwens helemaal geen onbekende tegenstander. In de MO15-1 van twee jaar geleden speelden we in de Hoofdklasse al tegen dit team. Vorig seizoen kwamen wij ze niet tegen, want toen speelden zij al MO17 en werden tweede in de Divisie poule. In de voorbereiding op dit seizoen gingen we begin september in een oefenwedstrijd met 5-1 tegen hen onderuit. In de eerste fase van dit seizoen, werd dit team kampioen in de Hoofdklasse, waar ons team naartoe promoveerde.

Dan de wedstrijd, die vocaal op de achtergrond werd begeleid door de volle tribunes bij de naburig gelegen rugbyclub, waar een interland tussen Nederland en Roemenië Onder 18 werd gespeeld. Izabel had met vijf speelsters een volle ziekenboeg en begon met: Jillian; Wende – Ayse – Cato; Sjimmie – Aya – Nouhayla – Nina; Moxica – Kiki – Quinty. Van begin af aan, liet AC Amsterdam zien waar het voor staat. De atletische en technisch vaardige speelsters lieten zich de kaas niet van het brood eten. Of het nu een verdediger of een aanvaller was, telkens als onze meiden dachten de bal te hebben veroverd, kwamen ze dezelfde speelster nóg een keer tegen. Wat ik écht indrukwekkend vond om te zien was, dat de Amsterdamse middenvelders overzicht en rust aan de bal hadden, zodanig dat ze vaak een medespeelster wisten te vinden. Daardoor leek het bij ons wat onrustig op het middenveld. Ik weet ook wel dat dit Amsterdamse team minimaal een jaar ouder en verder is in hun ontwikkeling, maar we komen dit soort teams gewoon niet vaak tegen.

Toch wisten de Amsterdamse meiden in de eerste helft slechts twee kansjes te creëren. Ten opzichte van de eerdere oefenwedstrijd wisten de meiden van coach Izabel veel beter wat er van hen werd verwacht, ze stonden goed. Want ook in dit soort wedstrijden stuurt de coach de meiden ‘gewoon’ met een 3-4-3 systeem het veld in. Opvallend was, dat we net als in die oefenwedstrijd toch op voorsprong kwamen. En weer was het Moxica die scoorde. Na een mooie actie van Quinty op de rechtervleugel kwam de bal bij Kiki die op links Moxi vond. Moxica speelde haar directe tegenstander uit en liet zien te hebben geleerd om heel rustig te blijven voor de goal: 0-1! Niet veel later floot de scheidsrechter voor de rust, na een eerste helft zonder veel grote kansen, maar met wel veel grote meidenvoetbal.

De coach van AC Amsterdam kennende, heeft hij in de rust zijn meiden nog even wat meer op scherp gezet. Dat bleek in ieder geval uit de goal vlak na rust. Na een afgeslagen aanval konden we niet voldoende druk op de bal houden en belandde de bal voor de voet van de uitblinkende Amsterdamse middenvelder, die de bal in de linker kruising boven en achter Jillian joeg: 1-1. Wat daarna volgde was niets minder dan een zinderende tweede helft, met kansen over en weer. Vijf minuten na de gelijkmaker was er een grote kans voor Moxica. Daarna brak Kiki door, die werd neergehaald. De vrije trap van Aya werd door de keeper net over getikt. De daarop volgende corner belandde voor de voeten van Moxi, die op de paal schoot! Net vijf minuten later werd een knap schot van Kiki door de keepster gered.

Daarna brak de “tijd van Jillian” aan. Ik vind het altijd lastig om in dit soort verslagen individuele meiden op te hemelen. Maar Jillian heeft écht een punt gered voor haar team. Ze was de hele wedstrijd al erg attent aan het meevoetballen voor haar strafschopgebied. Iedere bal die achter haar verdedigers viel, was voor haar. Met nog een kwartier te gaan brak een Amsterdamse aanvaller op links door. Jil dwong haar naar buiten, waardoor de bal in het zijnet belandde. Onze meiden kwamen in deze fase er vooral gevaarlijk uit op de counter, hup de bal erover heen naar Kiki. Die kreeg een giga-kans maar de keeper redde ook daar fantastisch. Aya verstuurde een droompass op Kiki, die omspeelde de keeper… maar ooooh die bal wil de er niet in. Direct uit de tegenstoot was AC Amsterdam weer gevaarlijk, maar redde Jillian. Het was niet normaal spannend. Het lawaai van de rugby--buren hoorde ik niet meer. Mijn buurvrouw moest mij corrigeren, al was ik nog steeds rustiger dan de coach van de tegenstander. Goeie vent hoor, maar die wist óók niet wat hem overkwam.

Corner tegen, remember Onze Gazellen… afgeslagen. Een vrije trap tegen: Jillian redt. Volgende aanval van AC Amsterdam: Jillian houdt een zéker doelpunt tegen! Ontreddering bij de tegenstanders. Maar Jillian verijdeld daarna nóg een grote kans. En dan fluit de scheidsrechter af. Lachende gezichten na afloop, het gelijke spel voelt als een overwinning. Bij mij tenminste… Een enorm compliment voor onze meiden, die hebben geknokt tot de allerlaatste minuut om tegen deze sterke tegenstander een resultaat te halen. Op naar volgende week. Dan spelen onze toppers om 9.40 uur uit tegen Onze Gazellen. Daar hebben we nog een appeltje mee te schillen!

Bob Klijn