Maar echt afschrikwekkend werkt die naam al lang niet meer. Als het bescheiden voetbalterrein, ingeklemd tussen hockeyclub Strawberries en de doorgaande weg naar IJmuiden en op een steenworp afstand van het BUKO Stadion van Telstar, daadwerkelijk die onneembare vesting was, dan zou het handjevol elftallen van Waterloo een stuk hoger spelen dan het niveau waarop ze nu acteren. Neem het G1-team van de club, de tegenstander van de G2 van HFC op zaterdag 6 mei. Dat heeft met tien punten uit acht wedstrijden (plek vier van zes) geen enkele kans meer om het kampioenschap in de wacht te slepen. Datzelfde geldt voor HFC, dat uit acht wedstrijden nog maar vier punten haalde (plek vijf), al zette de ploeg van Theo Wit afgelopen zaterdag tegen Schagen United wel een belangrijke stap richting de finale in het door de KNVB georganiseerde bekertoernooi.  

De start van het treffen lijkt op de voorgaande vruchteloze competitieduels die HFC de afgelopen maand afwerkte. Het eerste kwartier heeft HFC grote moeite met de vlijmscherpe aanvallen en het fysieke overwicht van de tegenpartij, wat resulteert in een snelle 1-0. Een eerste schot van Jesse Sluijter luidt een korte opleving in. Dat krijgt een vervolg als Bradley Heijmel vakkundig de 1-1 binnen prikt. Maar van een echte wederopstanding is geen sprake. Waterloo zet er nog een tandje bij en loopt voor rust uit tot 4-1. Schoten van Chris Derksen en wederom Jesse, die deze dag onvermoeibaar kappend en draaiend van achter naar voren loopt en weer terug, hebben te weinig kracht en precisie om het de Waterloo-doelman lastig te maken. De uitstekende HFC-doelman Kevin Westerkamp wordt dan nog een keer vervelend door een voet in zijn gezicht geraakt, een voorval dat zich in de tweede helft zal herhalen. Het typeert zijn klasse en wilskracht dat hij ondanks de lelijke schram op zijn wang niet gewisseld wil worden, maar samen met zijn ploeggenoten nog iets van deze wedstrijd wil maken.

Dat blijkt geen ijdele hoop. Geholpen door de tomeloze werklust van conditietijger Sam Leuning op het middenveld, die werkelijk bij elke aanval is betrokken en ook verdedigend nauwelijks te kloppen is, lijkt het tij zich in de tweede helft te keren. Het team veert op. Paul Timmer en Björn Wit halen zoals altijd een dikke voldoende. Vanuit die solide basis rijgt de ploeg de ene na de andere vlotte aanval aaneen. Een droge schuiver van Jesse betekent de 4-2. Vanaf dat moment heeft Waterloo nauwelijks nog iets in te brengen. Langs de kant wordt inmiddels zenuwachtig heen er weer gelopen, zoals door Huub Stegeman, een van de sterspelers van de ploeg die vanwege een blessure pas volgende week weer inzetbaar is. HFC begint dan makkelijker te voetballen. Het combineert zich handig door de linies van de thuisploeg heen. Goed voetballen: dat kan niet anders dan leiden tot kansen. En die komen er. Sjors van Felius knalt de 4-3 binnen. Als een echte prof loopt hij direct naar het doel om de bal te pakken; er zijn immers nog maar tien minuten te spelen. Zo spannend werd het dit seizoen zelden! Terwijl de meesten van Waterloo dan met de tong op de schoenen lopen, laten de negen van HFC zien waarom ze elke maandag en woensdag zoveel arbeid in de training leggen. Nog één keer alles geven, nog één keer alles naar voren. En die tactiek betaalt zich uit. Drie minuten voor tijd is het spits Rocco Bakker die de bal ferm in de hoek plaatst. Dolgelukkig is Rocco met zijn goal als de scheidsrechter voor het laatst fluit en hij in een innige omhelzing met medespits Chris van het veld loopt. Het behaalde punt voelt, na de snelle grote achterstand in het eerste bedrijf, als een echte overwinning.

Dennis Derksen