Lees het goed: ik zeg niet dat het dezelfde meiden waren al waar wij net met 2-1 van hadden verloren. De coach van de MO15-1 is een bijzonder sympathieke man en een positief coachende trainer. Bovendien kan hij kiezen uit meiden die samen maar liefst drie MO15 teams vormen, waarvan er twee in de Hoofdklasse spelen. Wat ik wil aangeven is, dat wij tegen meiden speelden die soms twee koppen groter waren. Die zouden in de MO20 niet misstaan. En voor de laatste keer, wij spelen met 5 meiden uit 2010 en de rest uit 2009, op twee speelsters na. Het is geen excuus voor het verlies. Maar zoals één van de meegereisde supporters het mooi formuleerde: “De dames mogen teleurgesteld zijn in het resultaat, maar niet in het spel, echt hard geknokt tegen een fysiek grote tegenstander, daar kunnen ze vertrouwen uit halen!”.

Dan toch maar terug naar het begin. In de kleedkamer zat de sfeer er voor de aanvang van de wedstrijd goed in. Uit de box kwam vrolijke muziek en er werd gezongen. Ik beloofde dat als wij vandaag zouden winnen, ik op die muziek een dansje voor de meiden zou doen! Na de knappe winst uit bij Buitenveldert, kroop er een beetje de gedachte in het team, dat we zelfs de Hoofdklasse zouden kunnen winnen. Om dat gevoel wat weg te nemen, bedachten wij als coaches het volgende. Nu we op de helft van de 3^e fase competitie zijn, gaat iedere speelster de komende week bedenken op welk onderdeel van haar spel zij zich wil gaan verbeteren. Dat geeft ze door aan de coaches en die geven zelf ook een verbeterpunt aan de speelster terug. Tijdens de resterende wedstrijden en trainingen zullen we de meiden hier in begeleiden.

Dan de wedstrijd. De eerste goal werd na tien minuten gemaakt door Esra, die in de spits startte. Ze draaide knap weg bij haar tegenstander en schoot goed in, maar deed dit alles blijkbaar vanuit buitenspel. Weer tien minuten later was het wel raak. Een slimme cornervariant van Nouhayla eindigde op de rand van het strafschopgebied bij Kyara, die met links geweldig binnenschoot: 0-1. Eerlijk gezegd, het spel ging tot dan gelijk op, maar nu zette Quick Boys toch even goed aan. Een kopbal kon Jillian naast kijken en even later ging een bal voor open doel over. Maar de druk op ons doel nam toe. En even later was het toch raak. Mies werd zo’n beetje met bal en al het doel in gewerkt: 1-1.

Dat was ook de ruststand. Daarin gaven we aan, dat we trots waren op hoe het ging. Maar blijf uit de duels, als het niet nodig is. Speel slim, de bal snel in de kleine ruimte naar elkaar, driehoekjes, daar ligt onze kracht. Daarbij moesten we nu tegen de wind in spelen. Dus veld klein en bal laag houden. Ayse ging iets korter voor Kiki en Cato in het centrum staan en we zouden snelheid vinden over de flanken met Moxica en Nouhayla.

De tweede helft bleek de intentie van Quick Boys niet veranderd. Zij zetten druk en wij probeerden er onderuit te voetballen. Dat lukte vrij goed, want we hebben een technisch vaardig middenveld. En de verdedigers gaven geen écht grote kansen weg. De goede scheidsrechter zag een terechte overtreding gemaakt in ons strafschopgebied en gaf een penalty. Jillian dook naar de goede hoek, maar de bal was te hard ingeschoten: 2-1. Daarna trokken onze meiden het initiatief steeds meer naar zich toe en creëerden mooie kansen. Misschien was een gelijkspel uiteindelijk meer terecht geweest, maar ja, dan moeten we wel onze kansen benutten. Het goede nieuws was, dat ik niet hoefde te dansen…

De coach van Quick Boys kwam naar afloop naar ons toe om ons team uit te nodigen voor hun toernooi. Een mooi compliment om zo’n groot toernooi van onze Koninklijke talenten te mogen voorzien. Maar eerst volgende week uit tegen Hillegom. Ik weet nog wel een leuk verjaardagscadeautje voor mijzelf…

Bob Klijn