Overbos G1 - HFC G1. De inhaalwedstrijd met taart

De grote roerganger van het G-voetbal was er helemaal voor uit Bos en Vaart gekomen. Voor deze gelegenheid had hij zijn rode Mao-pet opgezet. Er was een taart met foto ingekocht door moeder Margot, er was al weken naar uitgekeken; dit moest de wedstrijd worden waarin het kampioenschap werd beklonken. Dat we de allereerste wedstrijd van het seizoen van Overbos hadden verloren was, door de aanhoudende reeks van successen, naar de achtergrond van het collectieve bewustzijn verdrongen. Deze wedstrijd zou de ‘’quadrupple’’ moeten opleveren. Waar Liverpool in het zicht van de haven was gestrand zou de G1 z’n zegetocht juichend afsluiten.

Op een winderig en leeg complex in Hoofddorp, kon de G1 met een krappe 10 spelers aantreden. Jan was met z’n vader op pad om het halen van z’n eindexamen te vieren en Giona moest op familiebezoek in Duitsland. Dat verwacht je niet direct van een Roma-aanhanger, maar internationaler dan Giona krijg je het niet. Deze 10 zaten stijf van de zenuwen in de kleedkamer en werden door coach Tom gemaand rustig te blijven en te doen wat ze dit seizoen altijd hadden gedaan, waardoor het zo’n succesvol seizoen is geworden. Tja, er is ooit een boek geschreven over de mysterieuze krachten in de sport. Deze wedstrijd paste naadloos in de ervaringen die daarin worden beschreven. Er zijn van die commentatoren die zeggen ‘’ze kwamen niet goed de kleedkamer uit’’ of, in het wielrennen, ‘’ik had vandaag geen goeie benen’’. Dat komt door die mysterieuze krachten. We begonnen met de wind mee. Max deed na zo’n toen minuten wat er van hem verwacht werd; hij schoot van grote afstand op het doel en de onzekere doelman was geslagen. 1-0 voor, dat zag er goed uit. Totdat even later een eenvoudig houdbaar schot van Overbos door de overijverige Ahmed enigszins van richting werd veranderd: 1-1. Met een gelijkspel zouden we definitief eerste worden in de competitie, dus er was nog niks aan de hand. Keeper Sem had weinig te doen. De nadruk bij Overbos lag op het onschadelijk maken van ons wapen: Boudewijn. Steeds wist hij zich omringd door drie of meer tegenstanders. En kwam dus niet aan scoren toe. En toen scoorde Overbos. Meteen gingen de koppies hangen. Tegenslag? Dat kenden we niet meer. Dat was niet eerlijk. Wij zouden toch kampioen worden? Toch maar weer aanvallen. Een scrimmage voor de goal van Overbos leidde tot een acrobatische beenbeweging van Max en oh wonder de bal verdween in de verre hoek. Overbos met veel verse krachten langs de kant, ging vol op de aanval. Vlak voor tijd leidde een mooie aanval tot de 3-2. Onhoudbaar. En toen was de droom uit. Althans zo voelde het voor de mannen. In de kleedkamer werd dat gevoel geneutraliseerd door wijze woorden van onze cult-coach Tom. Weer buiten gekomen was er taart en ging de discussie alleen nog over de vraag wat er zou gebeuren als de enige overgebleven wedstrijd in de competitie niet door zou gaan.

Kortom het kampioenschap is nog niet vervlogen. Maar ook zonder dat kunnen we zeggen dat we een fantastisch seizoen hebben gehad, waarin in grote harmonie goed gevoetbald is en resultaten zijn behaald waarvan vooraf alleen maar konden dromen.

Jaap Jong

G1 Overzicht