Opkomstplicht

Een paar dagen geleden vielen de papieren voor de gemeenteraadsverkiezingen in de bus. Er zat ook een begeleidend, persoonlijk schrijven bij. Na het aanvankelijk even terzijde te hebben gelegd, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door de lengte van dit schrijven. Onderaan stond de signatuur van de burgemeester.

 

 

Het zal u niet zijn ontgaan dat de laatste  verkiezingen voor mij nogal chaotisch verliepen.  Ik werd toen na een verblijf van ongeveer twintig minuten uit het stemhokje gesleurd. De leden van het stembureau  hadden er blijkbaar een uitvoerig verslag van gemaakt dat vervolgens in de raad is besproken.

Ik zou, zo meldde het schrijven, 15 maart, ‘s morgens om half elf met een auto thuis worden opgehaald. Mijn vrouw mocht niet mee. Toen de chauffeur aanbelde voelde ik dat dit niet goed zou aflopen en weigerde mee te gaan. Er werd mij een soort dwangbevel onder de neus geduwd: weigeren zou arrestatie betekenen. Er stapte een sportschoolkolos uit de auto. Die nam mij in zijn armen en perste me op de achterbank van de taxi. Buren snelden toe op mijn gekrijs. Lucie werd ruw terzijde geschoven.

Voor de ramen van de taxi zakten nu zwarte gordijntjes naar beneden. Ik had geen idee waar we naar toe gingen. Als ik probeerde door een raampje te gluren duwde de spiermassa mij hardhandig terug. Na zo’n twintig minuten stopte de auto. De deur zwaaide open en ik bevond me op de binnenplaats van een gevangenis. ‘Hier kan je ook stemmen’ gromde de chauffeur. De cerberus pakte me bij mijn arm en duwde me naar een kale ruimte die als stembureau fungeerde.

De ontvangst was koel en argwanend. ‘Hier is uw formulier en een potlood,. Gaat u maar naar binnen’. De ruimte bleek een soort cel. Er stond een toilet in de hoek. ‘U mag er weer uit als het formulier correct is ingevuld’. Ik ging een plasje doen, verfrommelde het papier en trok het door. ‘Ik ben klaar hoor’ riep ik opgewekt. ‘Waar is uw papier? Vroeg de cipier. Dat heb ik ingevuld en opgegeten. Maar ik weet nog wel welk hokje ik heb ingevuld’.

De rest van het verhaal is mij niet meer helemaal duidelijk. Ik weet wel dat ik na ongeveer vier uur lopend naar huis moest. De cipier gaf mij nog een vriendschappelijke stomp in de maag.

‘Elke stem telt’ riep ik nog opgewekt. Ik verheug me nu al op de volgende verkiezingen. Maar eerst zondag naar HFC. Tegen de Treffers altijd een stevig potje dat we ook dit keer winnend gaan afsluiten.

Joop van Schaik

 

 

Evenementen Overzicht