Ook vandaag bleek dat plaatsen op de ranglijst niet veel zeggen. Zwakke broeders bestaan in deze competitie alleen op papier. HFC begon weliswaar goed met aanvallend spel en schiep zich een paar doelrijpe kansen, maar schoten van Gerry Vlak, Mehmet Yüksel en Sietse Brandsma misten net dat kleine beetje precisie. Na het eerste half uur verdween het lichte overwicht van HFC. Tussendoor counterde Kozakken Boys gevaarlijk en het had voor rust zomaar 0-2 kunnen zijn, waar het ook 2-0 had kunnen zijn. Zo stond het halverwege nog steeds 0-0.

Op een zwaar veld ontspon zich na de pauze een strijd tussen twee ploeterende ploegen. Vooral HFC grossierde in verkeerde passes en balverlies, waarbij Kozakken Boys op tegenstoten loerde. De paar corners die we kregen werden slecht genomen en hetzelfde kunnen we zeggen van de paar vrije trappen die de tegenstander te nemen kreeg op de rand van ons strafschopgebied. Ik denk dat Mehmet Yüksel daarmee wel raad had geweten, maar die speelt nu eenmaal bij HFC en niet bij de Kozakken en zulke mogelijkheden kregen we niet.

De enige ongevaarlijke vrije trap verder buiten onze zestien leverde uit het niets wel een doelpunt op. Een op goed geluk geplaatste hoge bal daalde in de mêlee van aanvallers en verdedigers en het was lang onduidelijk wiens hoofd de bal uiteindelijk voor het laatst had aangeraakt. Even gloorde er hoop op een mogelijke handsbal of buitenspelsituatie, maar de bal ging toch op de middenstip.

Ja, en dan weet je het wel. Alles of niets dus. Het werd geen van beide, en dus van alles een beetje. HFC ging uiteraard in de aanval, maar de Kozakkenverdediging stond pal. Trainer Gertjan Tamerus bracht Roy Castien in en HFC schakelde over op 4-3-3. Dezelfde speler had bijna succes door van rechts naar binnen te zwenken en met links een indraaiende bal á la Robben in de verre kruising te schieten, maar de bal was te hoog of het doel te laag. Het is maar hoe je het bekijkt. In elk geval bleef de stand 0-1. Tot de 94e minuut. Een wanhoopsoffensief zorgde voor een scrimmage in het strafschopgebied van de Werkendammers, Franklin Lewis schoot van dichtbij hard in en de terugkaatsende bal werd door Mehmet Yüksel in het doel geramd.

De prima leidende scheidsrechter Wouter Wiersma kon het geploeter niet langer aanzien, nam de beste beslissing van de middag, liet de aftrap nog even nemen en vond het daarna welletjes. Het handjevol toeschouwers die daar functioneel moesten of mochten zijn ook. De vijf gele kaarten bij de Kozakken en de drie bij ons zouden duiden op een harde wedstrijd, maar daar was geen sprake van. Wel was elke kaart terecht: een enkele echte overtreding, een paar onhandige tackles, een bal wegtrappen, mekkeren tegen de scheids, nou dan telt dat flink op.

Ik heb wel met Sietse Brandsma te doen. Als hij nou eens lekker gelanceerd wordt kan hij levensgevaarlijk zijn. Met hoge ballen door het midden met een boomlange verdediger in zijn rug komt hij maximaal tot het terugleggen van de bal. En dat schiet niet op. Sietse moet gelanceerd worden. Ik sprak er na afloop even met Gertjan Tamerus over. Er wordt op de training hard aan gewerkt, dus dat gaat goedkomen.

En laten we vooral wel wezen: van de 13 wedstrijden hebben we er maar 3 verloren. En dat we sinds 18 september al ongeslagen zijn mogen ook we ook wel eens een keer zeggen. Houwen zo, dus.

Met 1-1 opgelucht naar huis? Het is maar hoe je het bekijkt.

Opstelling HFC: Duke Verduin, Déron Payne, Vincent Volkert, André Morgan, Danny Hols (77’ Franklin Lewis), Jim Hulleman, Gerry Vlak (68’ Roy Castien), Koen Tros, Jordy Hilterman (46’ Oscar Wilffert), Sietse Brandsma en Mehmet Yüksel.

Bert Vermeer
Foto's: Pim Hols

Een samenvatting van de wedstrijd is te zien op HFC TV