Het begon zondagochtend. Omdat ik altijd een behoorlijke reserve qua tijd in acht neem, moest ik de trein van 10.30 uur uit Heemstede nemen. Dan waren eventuele vertragingen gedekt. Na onhandig gehannes bij de kaartautomaat werd ik aangesproken door een mevrouw die achter mij geduldig stond te wachten en die mij vroeg of ze soms kon helpen. Ik schatte haar in als een leeftijdsgenoot, maar sloeg haar aanbod koppig af. Ik probeer het zo nog wel even dacht ik, gaat u maar voor. In de tussentijd bestelde ik een bekertje koffie en probeerde het wat later opnieuw. Met succes dit keer. Het was mij gelukt mijn ‘vrij reizen kaartje’ opgewaardeerd te krijgen naar eerste klas. Nu kon ik rustig mijn krantje lezen en genieten van een comfortabele reis. Alles liep gesmeerd en ruim op tijd kon ik in Nijmegen een tweede beker koffie kopen en ditmaal trakteerde ik mijzelf op een gevulde koek. Ook de bus naar Groesbeek vertrok keurig op tijd en kwam ook op tijd in Groesbeek aan op de halte ‘Kruispunt’. Samen met een jongeman stapte ik uit en vroeg hem of hij wist waar het veld van De Treffers lag. Dat treft sprak hij gevat, daar moet ik ook naar toe. Hij bleek er te moeten werken als analist van de wedstrijd. Tijdens de behoorlijk lange wandeling vertelde hij mij enthousiast over zijn werkzaamheden. Ik wist niet dat ook in onze afdeling van elke wedstrijd een professionele analyse wordt gemaakt. Ik neem aan dat onze club deze analyses ter beschikking krijgt en er op een of andere manier van profiteert. Mijn vriend de analist was helemaal gelukkig met het feit dat hij de volgende week dienst had bij de wedstrijd N.E.C. – Vitesse. Daar keek hij naar uit en dat begreep ik, omdat ik gelezen had dat de pesterijen over en weer tussen de supporters van beide clubs nu al begonnen waren.

Aangekomen bij het complex van De Treffers bedankte ik hem voor zijn hulp en scheidden onze wegen. Ik was andermaal onder de indruk van het fraaie complex. Vooral omdat ik net een artikel in het Haarlems Dagblad had gelezen over voetbalstadions in woonwijken. Het veld van De Treffers is dan weliswaar geen echt stadion, maar het ligt echt ingeklemd in een woonwijk en oogt met zijn knusse tribunes, fraaie clubhuis en zompige grasmat als een voetbalveld zoals je ze vaak in Engeland aantreft.

Het broodje shoarma in de zon op het terras smaakte voortreffelijk en de koffie die ik, dankzij Joop van Schaik, aangeboden kreeg in de businessruimte evenzeer. Wat een vriendelijke mensen allemaal daar in Groesbeek.

De wedstrijd bekeek ik voor het grootse gedeelte met Joop en Erik Verspoor en na de rust leerde ik de reserves van beide ploegen goed kennen, omdat ze de hele tweede helft voor onze neus warmliepen. Joop probeerde de Treffers reserves uit hun concentratie te halen, maar de jongelui stoorden zich er niet aan en lachten voornamelijk. Omdat Erik Verspoor het wedstrijdverslag maakt houd ik mij hier verre van. Ik vroeg mij wel af waarom er zo weinig  HFCers waren. O.k. de vader van Roy Castien was er en de moeder van Duke Verduin en ook Tjibbe Joustra liet duidelijk van zich horen. De rest van ons legioen liet het afweten en zij hebben wat gemist, zoals ik al zei een gedreven HFC gaf geen krimp en verdiende de 2-1 overwinning. En ik was heel blij dat onze uitstekende keeper veelal de lange bal hanteerde waardoor er niet van die hachelijke situaties in ons strafschopgebied ontstonden.

Groesbeek ligt overigens helemaal niet ver weg. In een uur en drie kwartier reed Erik Verspoor mij in zijn comfortabele SEAT naar Hillegom en wij hadden gedurende die tijd een vrolijke conversatie over van alles en nog wat. Erik bedankt! De trein bracht mij tenslotte in 5 minuten naar Heemstede en nog drie minuten later was ik thuis. Blij dat ik het allemaal had mogen meemaken. Een bijzondere dag, winnen uit tegen De Treffers komt niet zo vaak voor. A.s. zaterdag komt Scheveningen naar de Spanjaardslaan. Ik kijk er naar uit. Hup Haafcee!

Ruud Onstein