Als HFC in de wedstrijd tegen ’Altijd Sterker Worden’ uit Hendrik Ido Ambacht pakweg de helft van alle 100 procent kansen had weten te benutten, dan had de ploeg zomaar lijstaanvoerder in de tweede divisie kunnen zijn. Te zacht, te hoog, te hard of te gehaast; alle variaties van het om zeep helpen van dotjes kwamen voorbij.

Het begon al vier minuten na het beginsignaal. De bijna weer topfitte Roy Castien stuurde Jim Hulleman weg op rechts. De uitkomende doelman Bryan Janssen werd simpel gepasseerd met een halfhoog stiftje. Goed geplaatst maar veel te zacht. Weer werd bewezen dat een voetballer het scoren van een goal nooit als formaliteit mag zien.

Proberen
Toen de vrijstaande Hulleman even later de bal uit een perfect aangesneden hoekschop van Gerry Vlak naast kopte, werd duidelijk dat het zijn dag niet was. Maar de middenvelder bleef het proberen.

Halverwege de eerste helft introduceerde scheidsrechter Van den Elzen een nieuw fenomeen: de ’nadeelregel’. Net buiten het strafschopgebied ging Hulleman over het been van een verdediger. De arbiter liet doorspelen omdat de mee opgekomen Devesio Payne in balbezit kwam en de zestien binnentrok.

Toen Payne ruim binnen de lijnen met een tackle op de benen te grazen werd genomen, floot Van den Elzen en bestrafte de eerdere overtreding op Hulleman. Je kan in het voetbal dus onder de neus van de arbiter iemand in het strafschopgebied genadeloos onderuit schoffelen en ermee wegkomen. Doelman Janssen greep overigens sterk in toen Castien de bal uit de vrije trap met links hard langs de muur schoot.

Twee counters van ASWH die beide dodelijk werden door persoonlijke fouten van een HFC-er zetten de wedstrijd op zijn kop. Na een halfuur kwam doelman Richard de Groot onterecht uit na een lange haal vanuit de defensie van ASWH. Luuk Admiraal was eerder bij de bal en vond het lege doel. Nog geen vijf minuten later zocht Vincent Volkert links in het strafschopgebied de bal maar vond de benen van Admiraal. Al was het welbeschouwd Admiraal die de benen vond van Volkert. Daniël Wissel benutte de penalty. En dus wandelden elf aangeslagen HFC-ers met een 0-2 achterstand naar de kleedkamer.

Lef
In de rust hield trainer Gertjan Tamerus het kort. „Jongens, nóg meer lef tonen. Als het daardoor fout gaat is het mijn schuld.” Het ging niet fout. Al werd het missen van kansen tot kunst verheven. Tot twee keer toe werd de bal op vijf meter afstand van het doel hoog over gepeerd. Er werd oog in oog met doelman Janssen vergeten een hoek te kiezen. Ballen vlogen naast. De lat werd gevonden. Maar drie keer was het raak. En drie keer was het Sietse Brandsma die toesloeg. Met twee beheerste kopballen en vlak voor tijd, er stond nog vier slechts vier minuten op de klok, een lob met rechts na een pass op maat door Castien bezorgde hij Koninklijke HFC de drie punten. Dik en dik verdiend. Zelden werd het Koninklijke clublied in de kleedkamer zo hard en vals gezongen als zaterdag rond half zes.

Koninklijke HFC - ASWH 3-2
28. Admiraal 0-1, 32. Wissel 0-2, 50. Brandsma 1-2, 80. Brandsma 2-2, 86. Brandsma 3-2.
Koninklijke HFC: De Groot; Payne (75. Lewis), Hols, Boer, Morgan, Volkert; Vlak (65. Yüksel), Tros (88. Wilffert), Hulleman; Brandsma, Castien (88. Deken).

Bron: Haarlems Dagblad, Rob Spierenburg
Foto: Pim Hols