Op haar carrière ga ik hier niet in. Die staat uitgebreid beschreven in alle landelijke pers, gelardeerd met prachtige foto’s. Bibian won 128 keer goud, zowel temidden van valide als minder valide snow-boarders.

Haar jeugd was onbezorgd. Als enig kind groeide zij op aan de oevers van de Loosdrechtse plassen. Bibian’s ouders doorstonden als baby het Japanse juk. In de kampen was het verboden dat een baby huilde. Dan kreeg de moeder klappen van de Jappen.

Als haar strenge vader als handelsreiziger weer op pad was hadden Bibian en haar moeder het rijk alleen. Surfen, tennis, paardrijden, waterskiën, wake-boarden. Iedere dag vakantiegevoel voor de deur.

Op haar 19e vertrok Bibian naar Amsterdam. Studie Rechten. Na haar Propadeuse vond zij het welletjes en koos voor het snow-boarden. Een meisje dat eigenlijk op Bali in bikini zou moeten liggen mooi te zijn, koos dubbel ingepakt voor de sneeuw. Rechten is star, rechtlijnig, bestaat uit capita en artikelen. Snow-boarden is vrij, rebels, bochtig en onvoorspelbaar. “Skiën is voor doetjes”.

Op haar 27e herstelt Bibian slecht van een enkelblessure. Botkanker. Zij zat midden in de voorbereiding op de Olympische Spelen van 2002 in Salt Lake City. Resoluut besloot Bibian tot het amputeren van haar rechter onderbeen. Drie maanden later, tijdens de revalidatie, stond zij alweer op een snow-board. Terwijl zij voor het wandelen op straat nog krukken nodig had. Korte tijd later werd zij weer Nederlands kampioen, gewoon tussen de valide sporters. “Eigenlijk is er niet veel veranderd”, zo stelde Bibian.

De steeds weer terugkerende kanker werd door Bibian benaderd als een blessure. Zij was ervan overtuigd dat met een positieve instelling het immuunsysteem sterker wordt. Edwin en Bibian lieten op de binnenkant van hun pols “Carpe Diem” tatoeëren. Tot haar overlijden op maandag 29 maart 2021 leefde zij daarnaar. Na de amputatie, vele operaties, ontelbare bestralingen, tientallen zakken morfine, karrevrachten Paracetemol, Diclofenac en Wietolie, moest haar immuunsysteem het toch opgeven.

Het was 15 december 2017. Vlak voor Kerst, het feest van de geboorte. Op het podium stond de stralende personificatie van de wedergeboorte. Te groot voor de kribbe, maar wel het licht in onze Kerststal die inmiddels de vorm van een half-pipe had aangenomen.

Echtgenoot Edwin, zoon Julian, familie, vrienden en eigenlijk de hele sportwereld: we houden ons vast aan het voorbeeld dat Bibian is geweest. Doorzetten, optimisme en liefde voor de medemens. Nu dus toch tranen. Lieve Bibian, rust in vrede.

Henk Uildriks.