Druilerig koud is het in Broek in Waterland.  Het afscheid van Eric vindt plaats in de fraaie kerk. Velen zijn gekomen voor een laatste groet. Michèle, Pieter en Viriginie spreken met liefde over hun vader / man. Er worden mooie foto’s getoond uit het leven van Eric.  Vooraf een gesprek met Mercedes en Wies, dochters van Michèle. Mercedes is na haar gymnasium voldaags gaan voetballen bij Telstar. Een universitaire studie ligt nog in het verschiet.

HFC is goed vertegenwoordigd: Kea en Ruud Onstein, Patricia en Hugo Bettink,  Neline en Hennie Wijkhuizen.

Eric Thole:  een mooi begin, gezin met vier talentvolle jongens. Via gymnasium naar Delft. Een fraaie internationale carrière bij AKZO die hem met zijn vrouw Virginie, en zijn kinderen Michèle en Pieter onder meer naar Arnhem, de VS en Broek in Waterland voerde.

De wereld van Eric was al lange tijd verkleind door de ziekte van Alzheimer. Niet makkelijk te accepteren!. De afgelopen maanden verbleef hij in een tehuis in Wognum. Vervolgens zou hij een plek krijgen in de Wildhoef te Bloemendaal. Zover is het helaas niet gekomen.

Eric was een zeer goede voetballer: fel in duels, de mond niet snoerend, maar uiterst sportief. Hij speelde liefst 232 wedstrijden voor  ons keurteam dat in 1961 bijna kampioen van Nederland werd. Eric was drager van de Gouden Speld.

Schaatsen kon hij ook. We maakten lange tochten door Overijssel, Friesland en op het IJsselmeer. Eric woonde toen in Velp en in die tijd hadden we (on)geregeld contact.

Eric Thole, een scherpe geest, scherp in de tackle, scherp op de schaats.

Een goede vriend is niet meer.

Joop van Schaik