Tiel revisited

 

Zaterdag 18 januari was het de laatste keer dat ik HFC 1 zag spelen. Het was de uitwedstrijd tegen Hardenberg, een verliespartij als ik het mij goed herinner. Zondag 6 september was het weer zover. Bijna 8 maanden later, mocht ik weer naar een wedstrijd van ons eerste en nog wel in Tiel, één van mijn favoriete bestemmingen. Maar mensenkinderen, wat was alles veranderd. De pandemie heeft diepe sporen achtergelaten.

 

 

Het begon deze week met een telefoontje naar Sander Vink met de vraag of ik net als de voorgaande zes jaren, gebruik mocht maken van de bestuurspas om toegang te krijgen tot het complex van TEC en of ik daar überhaupt wel welkom was. Sander moest er over nadenken, hij had de passen nodig voor de geblesseerde spelers, maar hij zou zijn best doen. Zaterdag kwam het bevrijdende berichtje dat ik mocht komen en kon ik mijn reis naar Tiel gaan plannen.

De trein van 11.04 uit Heemstede zou mij uiteindelijk om 13.35 uur in Tiel brengen en vanaf het station was het niet ver met de OV fiets naar het TEC complex. De reis verliep vlekkeloos, maar in Amsterdam wist ik niet wat ik zag. Een lege stationshal waar het altijd krioelt van de mensen die haastig hun weg zoeken naar de uitgang of naar hun volgende verbinding. Ook op de perrons een verbazende leegte. Geen trein te zien waar normaal alle perrons vol staan met aankomende en vertrekkende treinen, ook geen omroepberichten over vertragingen of treinen die van een ander perron zouden vertrekken. Een bijzondere ervaring! Wel lekker rustig, genoeg ruimte in de trein en het was goed lezen. De naastliggende zitplaatsen lagen vol met delen van de NRC, mijn brillenhoes, mijn reserve mondkapje en een boek. Dat was ik niet gewend. Het ‘mondkapje reizen’ had ik al twee keer geoefend en in tegenstelling tot de verhalen die ik er over gehoord had, vond ik het niet hinderlijk. Zelfs met mijn leesbril op, reis en lees ik comfortabel.

Bij aankomst in Tiel gebeurt er iets wonderlijks. De situatie op het Centraal Station van Tiel is iets gewijzigd en ik kan niet direct de plaats van de OV fietsen vinden. Ik stap binnen bij de Stations restauratie en vraag aan de eigenaar of hij soms weet waar de OV fietsen staan. De man kijkt mij aan en zegt: “Maar bent u niet die meneer die alle uitwedstrijden van zijn voetbalclub per openbaar vervoer bezoekt”. Ik sta perplex, knik van ja, en vraag. “Maar, hoe weet u dat”? “Ja, ik herinner mij uw bezoek van een vorige keer en omdat ik dat bijzonder vond heb ik het onthouden”. Ik geef hem uitgebreid mijn complimenten en hij wijst mij de huidige plek van de OV fietsen. Ik heb er een nieuwe vriend bij! In tien minuten bereik ik het veld van TEC. Er is een ontvangstcomité van bestuursleden, stewards en security. Ik laat mijn bestuurspas van vorig jaar zien en vertel dat de nieuwe onderweg is. Ik kom er niet in, maar mag wel binnen de hekken wachten tot Sander Vink is gearriveerd en of ik mij aangemeld heb. Dat is niet het geval, de hoofdsteward schudt zijn hoofd. “Wij hebben het toch goed gecommuniceerd met jullie club. Wij mogen bij andere clubs naast de spelers en begeleiders maar met drie extra bestuursleden komen en jullie hebben al twintig anderen aangemeld en nu kom jij daar ook nog eens bij”. Ik bied mijn excuses aan en vraag of ik mij niet alsnog kan aanmelden. Hij zegt laat maar en we wachten wel tot je kaart is gearriveerd. Gelukkig komt die en mag ik het terrein op. Voor een eventuele volgende keer heb ik mijn lesje geleerd want het is natuurlijk overal hetzelfde protocol.

De voorzitter, Joop van Schaik, Hans van der Straaten, Henk Driessen, Chris Steensma en Tjibbe Joustra zijn er ook en even later nog oud voorzitter Gerrit Jan en zijn vrouw. De spelers doen hun warming up. Als de wedstrijd begint kiezen wij een plekje achter het vijandelijke doel, maar daar moeten we al spoedig weg want die plek is gereserveerd voor de jeugd. Ja, Corona brengt heel wat teweeg. Er is geen jeugd aanwezig maar misschien komen ze nog. Het gebied blijft leeg gedurende de rest van de wedstrijd.

Wij hebben niet veel in te brengen tegen een fel aanvallend TEC en tot overmaat van ramp verliezen wij al na een kwartier Danny Hols met een rode kaart als hij een doorgebroken speler onreglementair probeert af te stoppen. Dat wordt lastig dus. TEC scoort al gauw hierna de 1-0 maar we houden stand, weliswaar soms met kunst en vliegwerk, maar bij rust is het nog steeds 1-0 voor TEC. Onze verloren zoon, Roy Castien, loopt zich gedurende de rust warm en valt de tweede helft in. Hij blijkt een enorme aanwinst, is veel aan de bal, strooit met passes en is een ‘pain in the ass’ voor de verdediging van TEC. Als hij ook onreglementair wordt gestopt in de ‘zestien’ krijgen wij ook een penalty. Khalid Tadmine kwijt zich onberispelijk van deze moeilijke taak tegen de 2 meter lange keeper, die er wel een vinger tegen krijgt maar niet kan verhinderen dat het 1-1 wordt. Ik maak mij samen met Joop van Schaik op voor ruim een half uur billen knijpen omdat TEC nu zal gaan aanvallen en proberen de 2-1 te scoren. Het gebeurt niet, vooral omdat Roy Castien zo goed speelt en onze achterhoede het ook uitstekend doet. Het tegenovergesteld gebeurt wel, wij scoren nog een keer, een harde schuiver van de rand van de zestien van Daniël van Son wordt lichtelijk van richting veranderd en verdwijnt in het doel. Wat fijn dat Daniël weer helemaal hersteld is, ik zie hem altijd graag spelen.

Joop van Schaik, nooit te beroerd om de tegenpartij te sarren, gaat het gesprek aan met een TEC supporter en vraagt of het waar is dat er een nieuw elftal gekocht is door zijn club. De supporter beaamt het, maar weet er verder niet veel van. Hij weet wel dat zijn club een grote geldschieter heeft in de persoon van Henny Dijkhuizen die veel voor de club doet. Ik meld hem dat wij Henny Wijkhuizen hebben die ook heel belangrijk voor onze club is geweest, maar niet onze grote sponsor is want dat is Van Poelgeest, de BMW dealer. Henny werd in zijn tijd als speler vaak aangezien voor de oprichter van onze club vanwege zijn prachtige retro voetbaluitrusting. Een verschoten blauwe korte broek, die over zijn knieën hing en warme zakken had, waar hij graag zijn handen in stak als het koud was en het spel zich aan de andere kant van het veld afspeelde.

Na toch nog een kwartiertje billenknijpen vanwege een aandringend TEC, bereiken wij de eindstreep en een 2-1 overwinning. Mag ik nog een klein adviesje kwijt aan onze spelers. Beste jongens, hou toch op met dat tijdrekken en toneelspelen na een lichte aanraking van een tegenstander. Het speelt altijd in je nadeel. De scheidsrechter kende maar liefst 5 minuten extra tijd toe. Je kweekt zoveel meer goodwill als je snel ingooit en snel de vrije trap neemt, dan worden die 5 minuten zomaar 2 minuten en dat scheelt! Ik ben nog steeds van mening dat Ajax de finale van de Europe Cup miste door het tijdrekken van Onana.

De terugreis was uitermate prettig. Ik liet de wedstrijd nog eens de revue passeren en ik herinnerde mij dat het niet de eerste keer was dat wij met 10 man in Tiel wisten te winnen. Een paar jaar geleden lukte dat ook. Wij blijven een club van tradities. Hup Haafcee.

Ruud Onstein

 

Zondag 1 Overzicht